ÇOCUKLUĞUMUZUN RESİMLERİ
Çocukken resim defterlerimiz vardı bizim…
Dikdörtgen, bir sayfası kalın,
Bir sayfası ince kopya kâğıdı olan,
Küçük resim defterlerimiz…
Altılı, on ikili kuru boyalarımız bir de...
Onları kutusundan bir bir çıkarıp,
Başlardık hayâllerimizi boyamaya...
Mavi top top bulut döşerdik kâğıdın en tepesine,
Altına kahverengilerle birkaç tane sıra dağ,
Ortasına sapsarı bir güneş,
Hâlelerini de çizgi çizgi boyayıverirdik...
Dağların arasından kıvrılarak yeşil bir nehir akar,
Nehrin etrafına yeşil, uzun kavaklar...
Sonra sıra en özendiğimiz şeye gelirdi,
Üçgen çatılı, bazen de dikdörtgen bir ev çizerdik siyah kalemimizle.
Çatıya bir baca ki yaz kış tüterdi bu baca
Pembe perdeli iki pencere,
Pencerelerin önüne rengârenk çiçekler,
Minik bir kapı, kapının önünden kıvrılarak inen bir yol,
Evin mutlaka çitleri olurdu tahtadan…
Bahçeyi de çiçeklerle donatır,
Bir de elma ağacı kondururduk ortasına.
Al elmalar serpiştirirdik ağacın içine,
Her birinin yeşil yapraklarını tek tek boyardık.
Daha beceriklilerimiz kedi, tavşan,
Hatta elele iki çocuk çizerek tamamlarlardı bu hayal resmi.
Karadeniz’in bir yaylasında bu evi görünce, nedense aklıma çocukluğumuzun resimleri gelivermişti.
Ne zaman böyle tek kat bir ev görsem o resimleri düşlerim.
Nereden görmüştük?
Kim fısıldamıştı kulağımıza da el birliği etmişçesine sınıfta benzer manzaralar, evler yapardık bilmem...
Sanırım insan beyninde bir yerlerde gökyüzü, bulut, dağ, ırmak, yeşillik sevdası işlenmiş.
Üçgen çatılı, bacalı, penceresi çiçekli,
Bahçesi elma ağaçlı evler hayâllerimizin bir köşesinde hep duruyor.
Yol bulunca çıkıp resim oluyorlar, renk renk...
Şiir oluyorlar, yazı oluyorlar cümle cümle.
Gerçekleşsin diye dua oluyorlar avuçlarımızda, gönüllerimizde...
İnsanın yeşil dünya sevdası, başını sokacak sıcak bir yuva özlemi çocukluktan başlıyor da yaşlılığın son demlerine kadar sürüyor.
Hayâller, yaz kış dumanı tüten sobalar gibi sıcacık, capcanlı…
Üstünde kaynayan çaydanlığın sesi,
Kulaklarımızda hep tatlı bir melodi,
Dinliyoruz daima ninni misali...
