ÇİÇEK SEVGİM
Mart ayının sonlarından bu yana, Ekimin sonu gelmek üzere, yedi ay önce küçücük birer daldınız. Büyüdünüz, geliştiniz, çiçek açıp serpildiniz...
Bir aylıkken açmaya başladınız, altı aydır balķonumu gelin gibi süslüyorsunuz. Şurda bir ay ömrünüz ya kaldı ya kalmadı!
Her gün eve gelirken sizi görmek için, sizden taraftan dolanıp geldim. Bakmaya doyamadım sizlere.
Önümüz kış biliyorsunuz değil mi? Üç ay sizleri korumak için sormadığım yer kalmadı.
Üzülüyorum biliyor musunuz?
Havalar soğumaya başladığından bu yana susamaz oldunuz, geçen aylardaki gibi. Oysa yazın haftada bir susardınız, biliyorum. Gözüm gibi baktım sizlere.
Biliyor musunuz bu yıl bütün cuma mesajlarını sizlerle paylaştık. Sizlerin bol bol resimlerinizi çekip hayırlı cumalar diledik dostlara.
Bir kişi: "İyi ki bir çiçeklerin var" dedi, kırılırsınız diye size söylemedim.
Nazar değmesin size, bir gören olmasın sularken diye, hep gece verdim suyunuzu. Belki de ondan bu kadar açılıp saçıldınız.
Yol kenarından geçen yabancılar, hep size baktı, döndü yine baktı.
Kaç defa sizin kadar güzel kızlarımı, birşey varmış bahanesiyle balkona çağırdım, görsünler diye sizleri.
Küçük kızım: “Babaaa! Çiçeklerini mi göstereceksin yine?” derdi, her seferinde.
Ben sizlere bakmaya gelirken bile yanınıza kalabalık gelelim istedim. Sevinesiniz istedim. Çoğu zaman bunu başaramadım. Yalnız gelsem de yanınıza hiç üzülmediniz, üzmediniz.
Açıldıkça açıldınız, saçıldıkça saçıldınız.
Bu sene sizi budayıp saksılarınızla birlikte, bodrumdaki bizim kilerde yaşatmaya çalışacağım, kim bilir belki başarırız.
Her sene bu aylarda, kardeşlerinizi söküp söküp atıyordum, üzülüyordum.
Soğuğa dayanamayıp gözümün önünde ölmesinler diye.
Burası soğuk oluyor biliyorsunuz.
Her sene onlarca evsiz ölüyor. Oysa ben sizlerin evsizler gibi ölmenize dayanamam.
Odanın içinde de yaşamıyorsunuz ki, ben ne yapayım! Daha önce denedim, olmadı.
Bu sene dediğimi yapıp bodrum kata indireceğim sizleri. Hem üç ay dediğin ne ki; göz açıp kapayıncaya kadar geçer, dayanın ne olur.
Sizleri çok seviyorum.
