BÜYÜKLERE MASALLAR KÜÇÜKLERE MESELLER
Bulut dünyaya bakmış.
Ağlamış da ağlamış.
Durum vahim!
Bu koskoca yeryüzünde
Islanmayan kalmamış.
"Daha bu ne ki?"
Demiş güneş.
"Sabah yok insanların kalbinde.
Kapkaranlık!
Zihinlerde hastalık.
Ve direnmeye çalışıyor mazlumlar!
Bir umut var gözlerde,
O umudu bekliyorlar.
Hüküm sürüyor kötülük.
Bitmiyor savaş.
Ağaç çiçek açmıyor.
Bülbül gülden ayrılmış.
Günler akıyor yavaş yavaş.
Bir iç çekiş kadar hızlı zaman.
Değeri bilinmiyor."
Bulut sormuş,
"Peki ya insan?"
Güneş dünyaya bakmış.
Biraz durup yanıtlamış,
"Bir soluk insan;
Doğunca okunan ezan,
Ölünce verilen sela,
Kılınan namaz,
Toprakta biten zaman."
Güneş evine çekilmiş.
Bulut, üstüne yorgan,
Güneş panjurları çekmiş.
Gece olmuş,
Ay sormuş,
"Ne görüyorsun?"
"Uyuyan insanları.
Var mıdır başkası?"
Bulut susmus.
Ay yanıtlamış,
"Bende var dahası.
Gel benden bir dinle
İnsanlığın karanlık tarafını.
İşte ben her gece
Bu kabusu izliyorum.
Uyutulan insanlar,
Okumayan gençler,
Uyuyamayan yaşlılar;
Dalan zihinler,
Kaybolan kalpler;
Yalancı diller,
Kötü gözler görüyorum."
Bulut sormuş,
"Bilirsin hava kararıyor.
Ey koca ay! Işığın yetmiyor.
Gözlerin bunca şeyi,
Bilmem nasıl görüyor?"
"Gece ışığımı örtüyor.
Parlıyorum ben hâlâ.
Kötülük de geceye benzer.
Tek fark var aramızda.
Hakikat...
En çok o parlıyor."
"Çok sorum var ama
Zaman hızla geçiyor.
Son bir sorum var sana.
Bunca şey gören ay,
İnsanlarda ne görüyor?"
Ay dünyaya bakmış.
Biraz durup yanıtlamış,
"Bir heves insan;
Doğunca okunan ezan,
Ölünce verilen sela,
Kılınan namaz,
Toprakta biten zaman."
