BULMAK
Ne sen söyledin,
ne ben konuştum.
Öyle say.
Bugün yok.
Yarın yok.
Sen yoksun, ben yokum.
Gözlerinin gördüğü her şey yalan.
Yanmadı kalpler bir bakışta.
Suskunluk titremedi.
O heyecanı ne sen hissettin ne de ben.
Ben var olmadım ki.
Her şey bir anda oldu bitti.
Yok say.
Ne ben öldüm ne ben var oldum.
İnsan bir çift göz için ölür mü?
Vallahi komik.
Hele bu zamanda aşk pazara çıkmışken, insan nasıl ucuz olanı sevsin.
Öyle ya, bedeli ödenmemiş sevgi, onun bunun sokak ağızında gevelenirken nasıl değer bulsun.
Yok.
Vallahi inanmam.
Aşk bu tüm duygularımızı bir meteliğe sattığımız çıkarsal gerçeklik.
Bu evcilik oynunu nasıl oynuyoruz bilmiyorum?
Bütün değerler birbirlerine ihanet içinde.
Aşk diyorsun, sevdim.
Yandım kül oldum bittim.
Arka mahallede oturan Sevda!!!
O yok mu?
Sarışın afet bir şey.
Havalı.
Saçları aşkın rüzgarı ile savrulan.
Bir bakışında, bir cilvesinde onları dize getiren.
Ah şu erkekler., sonu kek olarak biten,
yarı şair sırtında yamalı bohçası olan gereksiz mevzular.
Neyse konumuz bu değil.
Aşk.
Yalandan sevmek koca bir ömür.
Rol yapmak.
Hayatımızı yazdığımız kitabımızda kendimizi aldatmak.
Aynaya baktığımızda yüzümüz kızarmadan kendimize gülümsemek.
Her şey anlamını yitiriyor.
Aşkı öldürmek çok kolaymış.
Sev.
Öldürme.
Yaşat.
Sevginin anlamını bilmeyenler,
ya adam gibi sevmeyi öğrenin, ya da ayak altından çekilin.
Marifet aşık olup kalbinin titremesi değil.
Kalbini titretecek sevgiyi bulmuş olmak...
