BIRAK KADER UTANSIN
Acılar bitmiyorsa
Susalım mı be usta..?
Susalım mı?
Feryatlar zamana pus olmuşsa?..
Sessizliğin müşkülünde
Lâl olmuş dile düşen sözler...
Bir sesi olmalı yalnızlığın
Avaz avaz yırtılırcasına..
Bir feryadı olmalı hislerin sözlere
Beni hatırla demeli zaman zaman...
Bir duruşu olmalı zamanın saatlere
Durun biraz aceleniz nedir diye...
Acılar bitmiyorsa
Yıkalım köprüleri be usta?..
Yakalım mı kana karışan öfkeleri,
Bizi mi bekliyor sanki hasretle
Ölüler şehrinin sessiz mezarları?..
Bir sükùta bürünmüş yüreğimiz var
Ezilmişliğin mahcubiyetinde çağlayan,
Bir canımız var doğruluğa adanmış
Hasret deryasında için için ağlayan...
Adanmışlığa yüz sürdük biz
Sevdiklerimiz için..
Ömür figanlara dem tutmuş,
Kaderin peşinde koşmaktan
Sonu meçhul bir roman gibi...
Ve gönül bir yaralı yolcu sanki
Hayat gemisinde kendine yer arayan...
Bir garip akşamcı var bu şehirde
Agora'nın sarhoş merdivenlerinde,
Geçmişi unutmak için
Beynini umutsuz kadehlerin
Tesellisine terketmiş...
Gülmeyen bir kaderin,
Mazlum yolcusuyuz,
İşter isyan et ister kutla,
İster yarını bekle bomboş umutla.
Yalnız kalmak ister insan
Bazen be usta,
Hani çocuksu duygulara dalmak
Ve unutmak için herşeyi...
Zaman sen de biliyorsun ki,
Zorlara şapka çıkaransın..
Kimine hüzün kimine umutsun
Kaybedecek ne kalır ki
Yarın dünü unutsun..
Ey divane gönül
Hangi taş sert ise ona vur başını...
Ancak kendinden başkasına
Hesap soramazsın.
Deli duygular durun durun artık
Bırak bırak kader utansın.
