BİR KİTAP: BÜTÜN ÖYKÜLERİ / YUSUF ATILGAN
Yusuf Atılgan’ın “Bütün Öyküleri” kitabı içerisinde yer alan; “Yük” isimli öyküden bahsetmek istiyorum.
Bu hikayeyi okuduktan sonra, epeyce üzerinde tefekkür etme fırsatım oldu. Sıradan bir hikaye gibi okur geçersek, basit bir çocuk hikayesinden başka bir şey değil.
"Peki bu adam ne anlatmak istiyor?” diye bir soru sorarsak kendimize, işte gerçek hikaye o zaman başlıyor.
Ve ben o soruyu sordum kendime. Önce, buz gibi oldum sonra aklım başıma geldi. Normalde, Yusuf Atılgan sevdiğim bir yazar değildir. Fakat bu hikayesini çok beğendim ve içinden bana verebileceği her şeyi aldığımı düşünüyorum.
Birincisi, hayatımızda var olan şeyleri kaybetmek bu kadar ağır değildir. Abartmamak lazım. Çünkü, bizim hayatımızın merkezi biziz ve rutin devam eden hayatımız içinde, yörüngemizdekiler bizim için ne kadar önemli olursa olsun veya ne kadar istersek isteyelim yörüngeden çıkabilirler. İmkanlar ölçüsünde, bu telafi edilebilir.
İkincisi, toplum birlikteliğinde her zaman sorumluluk ve yüklerimiz vardır ve bunlardan kaçamayız. Bu sorumluluklarımızı ve yükümüzü kendimiz için değil toplum için taşırız.
Gelelim, asıl önemli olan konuya…
Bu hikayede asıl anlatılmak istenen ise; her insanın, her ne durumda olursa olsun, yaşadığı müddetçe kendi başına taşıması gereken yükler olduğu ve hatta bu yüklerin insanı ölüme kadar götürebildiğidir. Üstelik, bu yükleri taşırken hiç kimse yardım edemez.
Mesela, size çok güvenen bir arkadaşınız, bir sırrını sizinle paylaşırsa, bu sizin için çok büyük yüktür ve taşımanıza kimse yardım edemez. Üstelik, insanın yapısı itibari ile, bunu taşıması gerçekten çok zordur. Kumda boğar, denize düşürür. Veya yakın çevremizden birinin bir kusurunu öğreniriz. Mesela, Prenses Fiorina'nın gece dev olduğunu öğrenen eşek gibi. Söylesek bir türlü söylemesek bin türlü. Al sana, tek başına taşımak zorunda olduğun bir yük daha. Üstelik, yaşadığın müddetçe durup dinlenmeden taşımak zorundasın.
Yani, bu kısa hikâyede derinlik çok fazla. Görememiş veya okumamış olanlara faydam olduysa ne mutlu. Sürçülisan ettikse, affola…
