BEN BİR ÖĞRETMENİM / DÜNYANIN EN MUTLU İNSANI
Dünyanın en mutlu, en huzurlu, en gururlu insanı benim;
Çünkü
Her mevsim gönül evimin saçaklarına
Uzak diyarlardan gelen göçmen kuşlar tüner:
Çeşit çeşit, renk renk, çığlık çığlık...
Geldikleri diyarların güzelliklerini taşırlar kanatlarında.
Yaşarlar bir süre gönül evimin saçaklarında,
Sonra, çekip giderler;
Sevinçli, mutlu, umutlu,
Kanatlarında bilgi, sevgi, adalet duygusu,
Çalışma azmi, başarma arzusu yüklü,
Gururlu, biraz da hüzünlü...
Derken
Zaman akar gider su gibi.
Yeni göçmen kuşlar süsler gönül evimin saçaklarını,
Yeni bir telaş başlar, yeni bir çaba;
Onlarla dost olmak, bütünleşmek,
Onlarla anlaşıp dilleşmek için...
Sonra,
Onlar da gider geldikleri diyarlara;
Sevinçli, mutlu, umutlu,
Arkalarında asılı kalır dalgın bakışlarım;
Biraz hüzünlü, biraz nemli, ama daima gururlu!
Dünyanın en mutlu, en huzurlu, en gururlu insanı benim;
Çünkü
Gönül evimi doldurur pırıl pırıl, cıvıl cıvıl çocuklar;
Yağız delikanlılar, gelinlik kızlar:
Duygularım gibi sımsıcak, burcu burcu kokan,
Sarışın, kumral, esmer,
Dürüst, çalışkan, vatansever...
Gönüllerinde birer arslan yatar her birinin;
Kimi mühendis, kimi mimar, kimi asker,
Kimi avukat, kimi hâkim,
Kimi hemşire, doktor, eczacı,
Kim bilir belki bir bakan, bir başbakan,
Belki bir paşa, bir cumhurbaşkanı,
Belki bir ressam, bestekâr, yönetmen,
ya da eli öpülesi bir öğretmen.
Zamanla büyürler, büyürler, büyürler;
Sığmaz olurlar gönül evime,
Yatağına sığmayan ırmaklar gibi
Çağlar giderler;
Yüreğime sıla hasreti gibi çökerler....
Uzak diyarlardan
Sabah rüzgârları taşır selâmlarını, kokularını ,
Yağmur bulutları gözyaşlarını her akşam;
Ben seviçten, mutluluktan sırılsıklam....
Yerlerini
Çakır gözlü, siyah gözlü, mavi gözlü, ela gözlü
Çocuklar, gençler doldurur;
Adlarını bilmem,
Benim için hepsi birer
Sıla, Burcu, Duygu,
Ahmet, Mehmet, Kutlu’durlar,
Onlarda çocukluğumu, gençliğimi,
Hayâllerimi bulurum...
Gün gelir
Sabah rüzgârları selamlarını getirir uzak diyarlardan
Sevinçten deli olurum...
Dünyanın en mutlu, en huzurlu, en gururlu insanı benim;
Çünkü
Gönül evimin bahçesinde her mevsim
Çeşit çeşit, renk renk,
Misk kokulu kır çiçekleri açar...
Rüyâlarımı bu göçmen kuşlar,
Bu çocuklar,
Bu gençler,
Bu kır çiçekleri süsler;
Ben onlara şiirler yazarım:
“İçimi titreten her sestesiniz,
Sözünü yazdığım tek bestesiniz,
Çözülmeye muhtaç çetin bir mazmun
Şi’rimde mısra-ı bercestesiniz...
Siz benim umutlarımsınız
Bir türlü gerçekleştiremediğim.
Siz benim yürek çarpıntımsınız
Kıpır kıpır, heyecan dolu,
Siz benim büyülü hayâllerimsiniz...
Siz benim geçmişimsiniz Gözyaşlarıyla uğurladığım.
Siz, bir bebeğin gülücüklerinde açılan
Bahar çiçeklerimsiniz...
Siz benim geleceğimsiniz
İnanç dolu, sevgi dolu, başarı dolu, mutluluk dolu,
Siz benim uzanıp da tutamadığım
Yağmur bulutlarımsınız...
Siz benim duygularımsınız
Sımsıcak, cıvıl cıvıl, sevecen...
Siz benim hayal kırıklığım değilsiniz
Ürkek, utangaç, hırçın, gözü yaşlı...
Siz beni hayata bağlayan,
Özlemlerimi zarif kanatlarında
Başka iklimlere taşıyan kelebeklerimsiniz,
Siz benim hiç büyümeyen bebeklerimsiniz...
Siz bir içim su, bir avuç toprak, bir nefes hava,
Siz lezzetli meyvelere çiçek açan fidan,
Siz 'uç uç' diyemediğim uçuç böceklerim,
Siz benim seyrine doyamadığım
Kır çiçeklerimsiniz.
İçimi titreten her sestesiniz,
Sözünü yazdığım tek bestesiniz,
Çözülmeye muhtaç çetin bir mazmun
Şi’rimde mısra-ı bercestesiniz...”
Dünyanın en mutlu, en huzurlu, en gururlu insanı benim;
Çünkü
Gönül evimin saçaklarında göçmen kuşlarım,
Odalarında, salonlarında, sofalarında çocuklarım, gençlerim,
Bahçesinde kır çiçeklerim...
Dünyanın en mutlu, en huzurlu, en gururlu insanı benim;
Çünkü
Ben bir öğretmenim..
