BABAMIN KÖYÜ ve KALBİM
Babamın köyüne benziyor kalbim
Birgün döneceğim diyor terkedenler...
Hiç susmadı içimde
Sevdalı çobanın kavalı,,
Annesini kaybetmiş kuzuların
Hüzünü var kalbimde...
Babamın köyüne benziyor kalbim
Tıpkı köyümüz gibi
Ağırdır dertli kalbimin yükü
Zor geldi taşımak birçok kimseye...
Eski zamanlarda kalmış kalbim
Eski adamlar gibi hâlâ
Sevgi, saygı edep peşinde.....
Kalbim, sofradaki utangaç mahçup çocuk
Doymadan kalktım mutluluk sofrasından..
Babamın köyüne benziyor kalbim
Saf hormonsuz duygularım...
Bu kirlenmiş şehire,
Benzememek içindir bütün korkularım...
Hücre hapsine atılmış mahkumuyum
Şehrin dört yanında yükselen duvarların
Ardından ben ağlarım
Ardından toprak kokmayan yağmurların...
Babamın köyüne benziyor kalbim
Ne kadar çiçek açsa da gören yok
Açıp açıp soluyor yalnızlıktan
Sadece, yolunu kaybeden uğruyor bana
Yolunu bulan zaten çekip gitti...
Babamın köyüne benziyor kalbim
Kalbime gömülür gurbette ölen...
Şehirdeki kurtlar, çakallar parçalar
Zor bir araya getirdiğim mutluluk sürümü...
Burada bir kalp var uzakta
Kimse sormasa da, kimse bilmese de
O kırık kalp benim kalbimdir....
Babamın köyüne benziyor kalbim
Çok sevilen ama boş bırakılan.
Dönülmeyen ama türküler yakılan .....
Annemin gelin geldiği o köye
Annemin ölüm haberi ulaşır
Ulaşır kalbime
her gün yeniden...
