BABALAR DA AĞLAR
Heybetli durduğuna bakmayın babamın. O duruşunun ardında, merhametli bir yürek vardı..
Ne kadar bağırıp çağırsa da o sert bakışın gölgesinde, gülümseyen bir çift göz vardı.
Ey ulu çınar! Sen hiç yıkılmadın, ölüm seni yıkana kadar..
"Babam" derdim, sanki yer titrerdi. Bakışları anlatırdı herşeyi..
Babam! Senin yokluğunla ne çok şey kaybettim bir bilebilseydin...
Her şeyden önemlisi, bir dağı değil beraberinde sol yanımı da kaybettim ben.
En parlak yıldızı tutar, babamı koyardım o yıldızın yerine. Kimse ulaşamasın diye..
Ne çok benzemek isterdim sana babam. Ama bir türlü beceremezdim sana benzemeyi..
Yüreği sevgi doluydu. Ne kadar sert görünümlü olsa da insanlığından asla ödün vermezdi..
Bir gün tesadüfen babamı ağlarken gördüm ve inanılmaz bir şekilde şok oldum..
Gözümde o kadar büyüktü ki; "Babalar asla ağlamaz" derdim. Meğerse babalarda ağlarmış..
Kocaman yüreğimle babamın gözyaşlarını, küçücük ellerimle silmeye kalktım..
Bugün babalar günüymüş meğerse. Kutlamak için ne yüzü ne de elleri kaldı şu fani dünyada..
Hayatta olsaydın da sıkı sıkı sarılsaydım sana babam. İnan senin kokunu çok özledim..
Şimdi bende bir babayım ve seni daha iyi anlıyorum. Canım babam, sol yanım hep eksik kaldı sensizlikten..
Yıllar geçtikçe, daha bir koyuyor yokluğun nedense. Ağlıyor yüreğim. Şimdi biliyorum, babalar da ağlarmış meğerse..
Babalar günün kutlu olsun
Editör: Ümmügülsüm Hasyıldırım
