AYŞE
Zamanın bir yerinde, doğanın bir köşesinde bir köy varmış. Bu köyün içinde kerpiç bir ev, bu evin iki odası, bir de avlusu varmış.
Avlu ev, Perihan'ın el emeği, göz nuru çiçekleri ile bezeliymiş. İster dikenleri sivri güllere, ister koku saçan pembe güllere bakın, hep Perihan'ı görürmüşsünüz. O, bu evin kadınıymış. İki oğlan, bir de kız çocuğu ve gönül eri kocası varmış. Kocasını bir, çocuklarını bin severmiş. Sevgi kuşun kanadında değil, Perihan’ın kırk odalı yüreğinin en kıymetli içindeymiş. Birini aile büyüklerine, birini çevresindeki insanlara, birini erine, kalan odalarını çocuklarına açmış.
Büyük oğlu Hasan, marangoz yanında çırak, derken kalfa, sonunda da usta olmuş. Hasan'ın elleri, güzel kapılar, masalar, dolaplar, her şeyden öte geniş pencereler yapmış. Dilemiş ki insanlar dış dünyayı daha güzel görsünler.
Küçük oğlu berber yanına çırak girmiş. Ne uzun saçları sevmiş ne sakallı suratları. Azmetmiş; "Ben ustamdan el alıp, insanları güzellikler ile donatacağım" dermiş.
Gelelim Kızı Ayşe'ye.
Ayşe bir zeki, bir cevahir, tarifi anlatılamaz derecede güzel ve akıllıymış. İlkokul, ortaokul derken son okulundan bir diploma ile öğretmen olmuş. Ayşe tutkusuna, annesinin desteği, gayretleriyle, teşvikiyle erişmiş. Ayşe bir miktar Perihan'mış.
Şu an yanındaki başı eşarplı kadın annesidir. Yanı başlarındaki valizler yüküdür. Bu iki kadın geldiklerine benzer bir köyün yolcusudurlar. O köy uzakta olabilir. Araç yakınlaştırır. Onların olmayabilir, sahipleneceklerdir. Ayşe bir kardelendir. Karları sahip olduğu ailesidir. İçlerinden baba bir çiftçi, ağabey marangoz, küçük kardeş berber çırağıdır. Ve Ayşe öğretmendir.
Ayşe’nin yolu uzundur, zordur, meşakkatlidir.
Yanında annesi, içinde annesinden ödünç aldığı kırk odası vardır. Ayşe kırkları içinde, annesi yanında yola çıkmıştır. Bu yoldan dönmeyecektir.
Ayşe yolun açık, bahtın güzel, azmin daim olsun.
Ayşe bu zamanda bir köye güneş, geleceğe kanat olmak istiyor. Ayşe güzel bir insan. Sen gibi, O gibi..
Senler, onlar çoğalsın!
Editör: Ümmügülsüm Hasyıldırım
