AYRILIK ve HÜZÜN...
Hangi şehirlerin rüzgârları dağıtıyor saçlarını.
Hangi kamelyanın altında hayaller kuruyorsun.
Hangi sahilde, mavi denizlerde dilleniyor güzelliğin.
Hangi gözler bakıyor gözlerine sevgiyle.
Özledim, çok özledim.
Uğradığım her rıhtımda anıları tazeliyorum şimdi.
Rıhtımlar kavuşmaları değil ayrılıkları anlatıyor bana.
Sen benden giderken meçhul adamların sinsi bakışları değiyordu gözlerime.
Şimdi ben o gözleri çok iyi tanıyorum.
Şeytani gülümsemelerin ardına gizlenmiş ne çok ayrılık hikayesi varmış meğer.
Ben artık sıcak bir elin ellerime dokunuşundan bile korkar oldum.
Artık tahammülüm yok yeni aşk hikayeleri yaşamaya.
Yorgun gözlerimdeki yaşlar da kurudu.
Suyunu yitirmiş bir derenin hüznü var özümde.
Aşk fermanlarına boyun eğmeyen gönlümle göneniyorum.
Hiç bir şeyin önemi yok, her kural geçersiz.
Bu yorgun şehrin bir köşesine çekilip, çam ağacının dibinden olan biteni gözlüyorum
Aşıkların şuh bakışlarında gerçek aşkı ön sezilerimle irdeliyorum.
Ne çok yalancı aşk var, riya dolu gözlerin altında yatan ihanetleri bir bir hissediyorum.
Şehrin kaldırımları eşlik ediyor adımlarıma.
Antik zamanların dokusu dokunurken göz bebeklerime,
Antik zamanlardan kalan bir heykel ilişiyor gözüme.
Bir müzenin bahçesinde, tarihe ağlıyor.
Başına zeytin dalı kondurulmuş belli ki, aşk ve barışı simgeliyor.
Gözlerinde mahzun bir ifade var, adeta ağlamaklı.
Belli ki, elim bir olayın temsilcisi olmalı.
Belki de, aşkta ki ayrılık ve ihaneti resmetmiş heykeltraş.
Ey aşk diyorum ey aşk!
Sen nelere kadirsin.
Geçmişten günümüze gelen aşkların külleri savrulurken rüzgârlarda, temmuz sıcağında aşkla ürperiyorum.
Ayrılıklar üşütüyor beni bir yaz gününde.
Masada çayım, elimde sigara.
Kolpa düşlerim kıvrılıp sigara dumanında karışıp gidiyor mazinin rüzgârına.
Ben umutsuz aşkları yazmaya çalışan bir zavallı olmanın hüznünde kalkıyorum masadan.
Yürüyorum, yürüyorum!
Yönüm belirsiz.
