ARAF YALNIZLIĞI
Gözlerinin dalıp gittiği uzaklarda,
Kimselerin görmediği bir silüet,
Hüzün dolu her bakışa işlenmiş bir resim vardır…
Makyaj çantası içindeki elli parça arasından tek seferde dudak boyasına uzanan kadının eli.
Hüznünü koyacak bir yer bulamaz yine de…
Alır gözlerine sürer buğulu bir tül gibi,
Yüzüne dağıtır,
Gülüşüne karıştırır.
Parmaklarının ucunda yapış yapış bir hasret,
Şaşırır o eller nereye konacağını.
Kendine ihanettir bazı buluşmalar,
Omuzuna düşmüş bir dudağın laneti,
Çarpar yüzüne her kapıyı,
Onlarca sunakta kurban eder de kendini,
Gecenin sessizliğine karışan gözyaşlarını susturamaz yine de...
O en deli dolu kahkahanın ardından okkalı bir küfür gibi iner gözlerinden iki damla yaş.
Kâğıt peçetenin ucunda bir parça rimel,
Göz kapaklarının altında bütün bir dünyayı boğacak kadar bulutlar taşır...
Bir balkon yalnızlığı yer ayırır kendine.
Afilli intiharlar karışır sigaranın dumanına.
Çığlık çığlığa boğar da sesini,
Kimseler duymaz.
Örgü şişlerinden kurtulmuş hasretler birer yaradır artık.
Bir Araf yalnızlığı…
Soğuk odaları ısıtmaya yetmeyen, Nefesinin kokusunu içmiş yastıklarla bir ömür.
Saksı çiçekleriyle birlikte söylenmiş türküler,
Her küfür bir beddua gibi yapışır ve yakışır..
Bir kadının iki damla gözyaşında kopar her erkeğin kıyameti…
Editör: Dilek Tuna Memişoğlu
