ANNENİN EVLADA DOKUNUŞU...
Gecenin ayazını ceplerime doldurdum.
İliklerime kadar üşüyorum.
Yorgunum.
Ayaklarım hayatımın birikmiş ağırlığını taşıyamıyorlar.
Artık elveda bakışları yarınlardan uzak.
Kasvetin ölüm kokuyor hayat.
Sorsan derler ki burası İstanbul.
Ötesi yok kurulan düşlerin.
Bir nefes cam ardında ölüm kokuyor.
Geçmişle hesap geleceğin tam ortasında.
Son kez tut ellerimi.
Bak gözlerimin içine.
Son duamda ol.
Hiçbir zaman mutluluğun solgun düşmesin.
Benden yana huzur bulsun kalbin.
Bilmiyorum yolum cennetin neresi?
Velhasıl.
Anne olmak çok zormuş.
Neyse.
Şunu bil ki.
Anne için cennet kokusu evlat.
Üzülme.
Üzülme evlat.
Gidişler vuslata dair.
Anlıyorum seni.
Şu an bana çok ihtiyacın var.
Camların ardında yaşlı gözlerini, cama yapışan buğulu nefesini görebiliyorum.
Bil ki evlat.
Bana ellerini uzatamasan da, kalbini uzattığını hissedebiliyorum.
Anlıyorum seni korkuların çok.
Gözlerim kapalı olsa da camların ardından kalbinin güzelliğini görebiliyorum.
Evlat...
Evlat üzülme.
Son vedada yola çıkmış olsam da, bana sarılırken tenime damlayan gözyaşlarını hissedeceğim.
Unutma evlat.
Seni çok seviyorum.
Bana hep getirdiğin, koklarken “anne kokuyor” dediğin papatyaları yine getir.
Mezarım papatya koksun.
Cennet koksun.
Evlat koksun.
Sen üzülme evlat.
Ben senin kalbindeyken,
Sen benim kalbindeyken sesini hep duyarım.
Üzülme evlat üzülme.
Bana emanet ettiğin papatyalar yolları aydınlatır.
Evlat unutma...
Herkese söyle.
Bilsinler ki evlat kokusu cennet kokusu.
Bilsinler ki ölmüş olan annelerin mezarları papatya kokmalı.
Cennet kokmalı.
Editör: Nezihat Keret
