ANNEM
Bosnalı Çocuklar’a
1.
Kuşlar geçiyor gökyüzünden anne,
Kuşlar geçiyor sürü sürü,
çığlık çığlık bir yerlere.
Keşke bir kuş olsaydım ben de anne,
Uçup da gitseydim bilinmedik ülkelere.
Gün yirmi dört saatte,
Açlığın adı ne ki anne!
Ne ki susuzluğun edindiği terbiye.
2.
Dövülürken kapılar Çetnik mermileriyle,
Akarken vagonlar bilinmezlere,
Akarken parıldayan raylar üstünde,
Çığlığın oluyor tren sesleri,
Vurulup ölüyorum.
Vurulup ölüyorum ve binlerce çocuk,
Dökülüyor kanayan yaralarımdan,
Vagonlar dolusu çoğalıyorum.
3.
Anneciğim kim bilir şimdi neredesin?
Kim bilir hangi dağ başında,
Sıcacık bir cesareti yağdırır mevzilere yüreğin.
Yüreğin kanar,
İrkilir nerede ağlayan bir çocuk görsen.
Nerede bir bebek sesi duysan
Ellerin kulağında dinlersin.
Dinlersin bir kuş yüreğini dinler gibi geceyi
Ve ağlayan her çocuğun başı ucuna,
Tatlı bir gülüş gibi yetişmektesin.
4.
Artık sana çok uzağım anne,
Bir başıma çocuğum
Ve yalnızım bu karanlık içinde.
Hangi çocuğa baksam hangisine sarılsam
Bir anne ağlıyor gözlerinin bebeğinde.
Her Sınaypır ateşinde, her top sesinde
Ölüme biraz daha gülümser gibi anne,
Gözlerim kapanıyor gecenin bir yerinde.
Gözlerim kapanıyor ve sen yanımdasın,
Bütün acıyan yerlerimi ellerine almışsın,
Sarıp sarmalamışsın korkudan moraran gövdemi,
Saçlarımı okşuyormuş ellerin.
5.
Kuşlar geçiyor gökyüzünden anne,
Kuşlar geçiyor sürü ssürü çığlık çığlık bir yerlere.
Ve trenimiz
Son kez giriyor dar ve sessiz bir geçide.
Bombalar patlıyor önce anne,
Sonra kurşunlar sekiyor pencerelerde.
Savruluyor da bedenim tel tel gecede,
Hiçbir acı hissetmiyorum yine de anne.
Bir ateş dağlıyor tenimi yalnız,
Bir ateş yanıp duruyor gözlerimin içinde.
Haydi sil gözünü anne, çevir yüzünü dağlara.
Ne olursun bakıp bakıp ardım sıra ağlama.
Hani ölüm de bizim içindi,
Hani ağlamak gücüne giderdi Allah’ın?
Bırak acıların bende kalsın,
Al götür sevincimi,
Götür zulanda saklı bir resim gibi.
Götür ki bu ülkemin mavi gözlü kızı gülsün,
Gülsün sevincimle dağlarda direnişçiler,
Bu sevdam
Buğday yüzlü çocuklara armağan olsun.
