AMBULANS
Halk otobüsüne binmeyeli belki de iki sene olmuştu. Çevre yolundaki durakta beklemeye koyulurken gelip geçen arabaları seyre başladı. Şehrin ne kadar da kalabalıklaştığını, metropollere ne kadar da benzemeye başladığını fark etti. Tabi bir de arabaların çokluğu ve lükslüğü… Üst üste çıkacaklarmış, birbirilerinin sırtına bineceklermiş gibi hızlı, panik, yoğun ve fırsatsız seyreden arabalar. Kaç bmw, audi, volvo geçti sayamadı. Hatta iki porsche ve land rower cipi bile saniyeler içinde gördü. Herkes nasıl da zenginleşmişti. Bu şehirde bu kadar marka arabayı bu sabah bu yolda göreceğini hiç düşünmemişti. Kendisi ise renault arabasını gözünde fazla büyütmüştü. Bizimki de bunların yanında araba mı, diye düşündü. Bir an önce daha fazla biriktirip segment/sınıf atlamalıydı.
Yazın sonlandığı, üşüten sabah gölgesinden belliydi. Durağın içinde; numarasını, istediği yerden geçip geçmediğini bile bilmediği otobüsü beklerkenki üşümüşlüğünü ve yoldaki araçları takip etmekten ağrıyan başını fark etti. Duraktan çıkıp on adım ötede güneş gören tali yolda beklemeyi, böylelikle hem gürültüden hem de soğuktan kurtulmayı tercih etti. Ağır adımlarla güneşe çıkarken arabasını yenileyip onlara yetişeceği, onları geçeceği zamanı hesaplıyordu. Hesabını önce bir gürültü ardından da siren sesi bozdu. Nasıl da hızlı ilerliyor, herkesi kendine baktırıyordu. Kırmızı ambulans bütün koyu renkli baba arabalara yetişip trafiği yara yara onları geçiyordu.
