AH KEŞKE
Ne çok isterdim güzel bir günü,
Hele bugün;
Böyle güzel bir gün olur mu demeyi.
Ne çok isterdim,
Güneşle birlikte gülümsemeyi.
Hayat mı yoruyor bilmiyorum?
Bilmiyorum biz mi parçalıyoruz kendimizi?
Biz mi boşa harcıyoruz yaşamı?
Olur olmaz her şeye yoruyoruz yüreğimizi.
Geçip gidiyor ömür;
Basa basa üzerimize.
Ezip geçiyor melunca;
Yetinmedikçe sahip olduklarımızla.
Yerleştirdik dilimize;
Yoruldum be hayat demeyi.
Yerleştirdik, fütursuzca isteklerimizin suçunu,
Hayata yüklemeyi.
Nedir bizi bu kadar yoran?
Omuzlarımıza yüklediğimiz
Dünyevi istekler mi?
Dillere pelesenk olmuş,
Talepkar sözler mi?
Biz yükledik hayata, acımasız yaftası.
Takmışız sırtımıza ölümsüzlük hırkası.
Avutuyoruz bunlarla kendimizi,
Unutuyoruz biçare faniliğimizi.
Aldık yaşımızı düşünmeden bugünü,
Ağaran yalnızlıkları oturttuk karşımıza;
Ah keşke dedik, keşke!
Kırışan zamana.
Dönme arzusuyla düne...
Bittiği yerdeyiz şimdi umudun,
Ufkundayız dönülmez yolun.
İç geçirmeler beyhude,
Gör olduğun zamanı, ana sığın.
İnsanız ya hani,
Yenildik doyumsuzluğa.
Kaybettik hislerimizi.
Yaşadığımızı sandık hep
Aldandık, yanıldık,
Kaybederken insanlığımızı...
Öldürdüğümüz gibi bugünü,
Yarınlarımızı da yitirdik.
Vazgeçemedik hırslarımızdan,
Tükenmeyen dünyevi arzularımızdan,
Gözü aç tutkularımızdan.
Zehir zemberek isteklerimizle;
Doldurduk isyanı ceplerimize,
Sonra da diyoruz ki
Ah keşke!..
Editör: Suna Türkmen Güngör
