ADRESİNDİR
Uslanmıyorum.
Sonu belli düşlerin adamı değilim.
Buruşturulup atılan aşkların çöpünü toplamak hiç bana göre değil.
Kokuşmuş düşünceler, hanımeli bahçelerinde bulunur.
Oysa ben,
katmer katmer sevginin açacağı gül goncalarını tercih ederim .
Öldürmek sebebini bilmeden olmaz.
Gözyaşlarının tadı aşka değince acı olur.
Hatırla, kaç bahar papatya yapraklarını aradın?
Sabaha çıkmayan hayallerinin ilk baharında kaç ayaz geçirdin.
Söyle!
Dün ettiğin duaları kaç defa tövbende inkar ettin…
Offf offf!
Kimse bilmedi benden başka devrini tamamlayamadığım aşkı.
Savruldum.
Ötelendim.
Bey nedir, efendi nedir ben de bilmedim.
Tek şiir yazdım, onlarca romanı aşkıma sığdırdım.
Sebebini bilmeksizin defalarca öldürdüm seni.
Kokuşmuş korkak düşüncelerim göz yaşlarıma bulaşan mürekkep gibi yayıldı kalbime.
Anladım...
Sen eskisi gibi değilsin.
Ulan, artık bende ben değilim.
Kuytu köşelerde susup sindim.
Ete kemiğe bürünmüş, ben yok yere mutluluk kelimesinde adımızı yazdırmaya çalıştım.
Sokakta aradığım sendin.
Söyle, tortuya düşmesin bakışların.
Yol nerede hasret nerede aşk nerede biter bilmem.
Ah! Sabaha çıkmayan hayallerin içinde gidip gelmelerim.
Geceye ay ışığı düşmeyen sularda boğulmak.
Ve lakin...
Hep ortasında kaldım aşkın.
Hiç kimse söylemedi aşkın kitabı olmaz diye.
Yalandan ömür tükettik.
Unut beni.
Biliyorum.
Sen bana hep fazlasın.
Soracağın soruların bende cevabı yok.
Velhasıl, gözyaşı olup dökülüyorum kalbine.
Oysa, binlerce hayal kurmuştum senli benli yarınlara.
Lânet olsun.
Papatyayı kokladığım ilk ana.
Artık baharları sevmiyorum, acı veriyor.
Her yer kızıl kara…
Hani aşk iki kişilikti?
Nedenlere yenildiğimiz yarınlar, niye bu kadar acımasız…
Yine de döner misin yüzünü gün mavisinin süslediği hayallere.
Biliyorum.
Söz vermek hiç kolay değil.
Lakin anla beni!
Demini almayan sevgi yaprağa düşmeden toprağa düşer.
Öldürme.
Ne beni ne seni.
Çek git.
Gitmekte aşkın tabiatındadır.
Neticede, bir kadını sevdiysen onun kolları son nefesini vereceğin adresindir…
