YÜZÜM GÜLMÜYOR...
Hiç kimseye küs değilim…
Yanlış anlıyor baktığım aynalar,
Yanlış anlıyor insanlar, kuşlar,
Sensiz yüzüm gülmüyor sevdiğim...
Hiç kimseye küs değilim...
Annem uykusuzluktan sanıyor,
Oysa gittiğin gün batan akşam güneşinin
Hayalidir gözlerimdeki kızıllık…
Sensiz yüzüm gülmüyor sevdiğim...
Hiç kimseye küs değilim, yanlış anlıyor,
Gözlerimi kaçırdığım gözler...
Sokaktaki çocuklar, yetimler, öksüzler,
Seninle çocuk olmuştum ben onlarla,
Sensiz yüzüm gülmüyor sevdiğim…
Nisan’ın sonu geldi, bende kış bitmedi,
Asık suratlı biriyim çiçekler arasında,
Baharın da kalbini kırdım…
Ben fallara inanmam,
Papatyalar iyi biliyor bunu,
Ama güller beni yanlış anladı,
Sensiz koklamaya hevesim yok,
Sensiz yüzüm gülmüyor sevdiğim...
Hiç kimseye küs değilim,
Defalarca söyledim, anlatamadım,
Hiç bir denizde batmadı gemilerim,
Yine de susmadı alay edenlerim…
Adını öğrettim komşunun bebeğine,
Beni görünce seni heceliyor,
Artık bıktı benden,
Her gece yıldızları seyrettiğim pencereler,
Teselli etmiyor şiir, kalem, kâğıt,
Delilo, lorke kulağımda birer ağıt…
Sensiz yüzüm gülmüyor sevdiğim…
Simit almıyorum artık, simitçi de şaşkın,
Belki de param yok zannediyor…
Hiç kimseye küs değilim,
Simitsiz kaldı martılar beni yanlış anlıyor,
Sensiz yüzüm gülmüyor sevdiğim…
Hiç kimseye küs değilim,
Sadece zor, çok zor…
Seninle mutlu iken ağlamak kadar,
Zor şimdi sensiz gülmek…
Sahteliği sevmedim ömrümce,
Neyleyim içimden gelmiyor işte,
Ben gülüş kalpazanı değilim…
Bahçede beyaz kelebekler gördüm,
Küçük bir tebessüm düştü dudağıma,
O da kısacık ömürleri hatrına…
Ne yapayım geçemiyorum işte,
Bana elveda dediğin o yoldan,
Hiç kimseye küs değilim,
Yollar beni yanlış anladı…
Dön lütfen, yıllar da yanlış anlamasın,
Sensiz yüzüm gülmüyor sevdiğim...
Editör: Dilek Tuna Memişoğlu
