VURGUNUM ANNE....
Kelimeler bitti, hüznüm bitmedi anne!
Uzun kış geceleri hüznüme yetmedi anne.
Gömüldüğün mezarlık doldu anne…
Evimizin önü ev doldu, önceden yoldu anne.
Herşey değişti anne, dünya değişti
Ben değiştim, hüznüm aynı kaldı anne…
Anne, öldüğün gün hiç ağlamadım!
Sonra hep ağladım, sebebini hiç anlamadım
Biliyorum hep gülmemi istersin
Ama ben hüzüne vurgunum anne
Oğlunu ağlattığım için üzgünüm anne...
Kirpiğimin ucunda bir damla yaş hep durur,
Bana göre ağlayan insan daha samimi olur.
Ben kuşları hep yaralı biliyorum,
Bulutları en çok karalı seviyorum…
Duran kalbini, bana mı naklettiler anne?
Yoksa öldüğün gün ağlamadılar diye mi?
Gözlerim ömür boyu ağlamayı hakettiler.
Sevdiğim kızlar vardı, kahkaha makinası
Çok dertliyim diye beni terkettiler...
Biliyorum hep gülmemi istersin
Ama ben kedere vurgunum anne
Oğlunu ağlattığım için üzgünüm anne...
Düğün salonu en sıkıldığım mekandır…
Göremezler beni Delilo'da, Lorke'de
Kınayı getir aney, parmağın batır aney!
Kına gecesi gelinin ağlaması
Benim için düğündeki en anlamlı andır…
Çığlık çığlığa kahkahalar atılırken
Boğulanlara su yetiştiren mahzunum ben...
Biliyorum hep gülmemi istersin
Ama ben hüzne vurgunum anne
Oğlunu ağlattığım için üzgünüm anne...
Hem hangi aç çocuk için kahkaha atayım?
Bombaların düştüğü hangi ülke için?..
Bu dünyada kaç tane çocuk öldürüldü
Biraz toprak, bir parça bölge için...
Biliyorum sen gidince ben böyle oldum.
Şehirden usandım, köyle doldum…
Dağbaşında yapayalnız çoban benim,
Koyunların yediği tuzla yarasını ezen benim.
Teyzelerimin yüzünde seni gören benim ...
Hiç unutamıyorum anne gizli gizli ağladığını!
Artık evde senin yerine ağlayan benim...
Biliyorum hep gülmemi istersin
Ama ben sana vurgunum anne
Oğlunu ağlattığım için üzgünüm anne...
Editör: Nevin Bahtışen
