UMUT
Bir gülüştü gecede sessizce kayan
Umudu uykuya yatırmıştı
Gelişip büyüyecekti sabaha dek
Bir güneş gibi doğacaktı, beyaz kara inat.
Sıcak düşleri boy veriyordu
Bir bilinmezlikte sallanıyordu bir beşik gibi
İki oda bir salon evinde zamanları doğuyordu
Sonsuz bir karanlığa gömüldüğünü bilmiyordu.
Beyazdı doğa bir gelinlik gibi
Masumiyeti yüzünde donmuştu sanki
Kar taneleri utanarak iniyordu
Genç kızın hayallerini örtmeye.
Zaman ölümü doğuruyordu
Sancısı başlamış bir anneden önce
Azrail’in tırpanıyla umutlar biçiliyordu
Cennet neredeydi, görünmüyordu.
Ay dede anlatmıştı çocuklara masalı
Uykuda geçiş yapacaktı cennet bahçesine
Son durakta moladaydılar
Uyanmadılar ölüm tuzağından.
