KEHRİBAR YAPRAKLAR
Ve sahne!
Kehribar sarısı yapraklar
Son hüzünlerini giyinmişler yine.
Eylül dayanmış kar bekleyen saçlarına,
Vakit tamam.
Vedanın raksı binmiş rüzgâr kanadına.
Eh be gardaşlık!
Sen bilir misin
Yürek burkulmasını?
Her kuruyan damarında başka ömür.
Kaç senede düşer dalından toprağa?
Kaç kederle ağlayıp,
Kaç kundak sarmıştır vefaya?
Daha dün gibi tomurcuk yüklüydü
Uçurtmaların takılı kaldığı dallar.
Mutluluğun salıncağı
Buluttan buluta gezmiyor muydu?
Islak gecelerde
Yağmurla yarışmıyor muydu?
Çatallaşmayan diliyle
Gökyüzüne türküler söylemiyor muydu?
Oysa sadece bir yaprak,
Önsözü olmayan hiçbir kitaba sığmıyordu.
Yavaşca koptu dalından…
Kimse duymadı sessiz vedayı.
Rüzgâr girdi ürpertirken koluna.
Söylenmesi gereken cümleler natamam,
Nihavent vedanın son notaları,
Boşlukta kaybolurken,
Gün batımında asıldı kırık kalem.
Yazmak zul…
Yazamamak bir başka keder.
Ve o muhteşem şarkı tırmalar kulakları;
"Eylül'de gel"
O kadar kolay mı?
Editör : Nevin Bahtışen
