İYİ Kİ VARDIN BABACIĞIM
Baba diyince, yüreğimde kocaman bir boşluk var..
Dolmuyor hiçbir şeyle yeri,
Bilirim ki babacığım, birbirimize çok şey daha vardı söyleyecek...
Bilmiyorsun babacığım, sen gittiğin yerden son dönüşüm demiştin, hasret bitecek demiştin..
İçim içime sığmıyordu hep yanımda hep yanında olacaktık, olmadı yine canım babam ben seni dimdik karşımda görmek isterken...
En acı haberinle yıkıldım bir daha da kendimi ne ben ne de kimse beni toparlayamadı..
Kader bile diyemedim yüreğimdeki kor ateşe..
Hangi teselli beni kendime getire bilir ki..
Yıkılan çınarım yıkılan dağları, dağların altında kalmak nasıldır kimseye anlatamadım..
Hani senin gölgen benim şemsiyemdi hem yağmurda hem kızgın güneşte..
Sen varken babacığım kışın bile kar yağmazdı üstüme
Senden sonra öyle çok yüreğime hiç bir mevsim kar yayıp serinletmedi..
Kaç yıl geçerse geçsin yüreğimde hala alevler yanar sensizliğe..
Baba kelimesi yanlız güzel değil öyle kutsal ki..
Sen varken ne yüreğim üşüdü ne huzura çocukluğa hiç hasret kalmamıştım sensizlikte aynı gün büyüdüm..
Hayatın senden sonra nasıl ağır olduğunu o gün anladım..
Bana dünyanın meleğiydin..
yüreğimin en güzel yerindesin babacığım
İyi ki benim babamdın..
Seni yolculamak dünyanın en ağır vedasıydı..
