GEREĞİ DÜŞÜNÜLDÜ
Ey kitapsız, ey acımasız!
Senin adın kara sevda mıydı ne?
Onulmaz yaralar açtın kalbimde,
Dermansız derde düşürdün beni!
Ama şunu bilmiyorsun!
Yaşamak dediğin şey önemlidir.
Öyle kuru can sıkıntıları iyi gelmez,
Ölümün kıyısından dönmeyenler bilmez!
Karar verdim, yaşamak için seni unutacağım.
Bundan sonra adını dahi anmayacağım!
Öyle dimdik, inadına gülerek yaşayacağım.
Bundan sonra uzak dur, bana yaklaşma!
Sen değil, ben bilirim neler çektiğimi!
Hastane koridorlarında bendim çare arayan.
Ölümle yaşam arasındaki çizgide gidip gelen,
Beni öyle bir hale getirdin ki bilmeyeceksin!
Her şeye rağmen yaşamak çok güzel!
Nefes almak her güne mutlu uyanmak,
Yaşama gözlerini bir kere daha açmak,
Bunlar kıymetli şeyler, asla yılmayacağım!
Sen bana iyi gelmiyorsun, aşağı çekiyorsun.
Umutlarımı, duygularımı yerle bir ediyorsun.
O yüzden seni kalbimden söküp attım.
Ne kadar gülerek yaşarsam o kadar iyi!
Bütün resimlerini yırtıp ateşe attım.
Senin beni yaktığın gibi seyrine baktım.
Ne zormuş meğer, yerle bir edilmek;
Günlerce, gecelerce ağladım haberin var mı?
Sandığın gibi değil hiç bir şey, kendimi en iyi ben bilirim.
Zaten sandıklarınız bu hallere getirmedi mi?
Duvardan duvara çarpsaydınız daha iyiydi!
Silgisiz sildim seni kalbimden, artık yoksun!
Artık geri alabilirsin kalbini kalbimden.
Benim hayatımda yer yok kıymet bilmeze!
Geri kalan ömrümü ağlayarak harcayamam.
Eskiden sanırdım ki sensiz yaşayamam, yaşanırmış meğer!
Anladım, yalnızlık daha büyük ödülmüş insana.
Yaşamak elden gitti mi artık yokuz dünyada!
Ben bu canı haksızca ölmek için taşımadım.
Kurşunsuz öldürenlerde tutuklanmalı bence!
Gereği düşünüldü.
Benim yaşamam lazım!
Hoşça kal, mutlu kal gözüm!
Editör: Nevin Bahtışen
