DEĞİL Mİ ANNE?
Ben artık büyüdüm, biliyor musun anne?
Hani; daha beş yaşındayken parmağıma dola dola bitiremezdim ya ipleri, artık parmaklarıma ipler bile titremekten sarılmak istemiyor anne.
Hani hasta olunca ateşim düşsün diye sabaha kadar başımda beklerdin ya, artık benim için endişelenme çünkü bedenimdeki sönmeyen yangınlara alıştım anne.
Hani hep “Mütevazı ol, alttan al kızım,” derdin ya, meğer saygınlıklar hep üstten alınca kazanılıyormuş, bunu kavrayacak ipuçlarına ulaşabildim anne.
Hani “Haram lokma geçmesin boğazından, sakın ha!” diye tembihler verirdin ya, helalini hak etmek ne denli yorucu ve yıpratıcıymış, bahsetmeyi unutmuşsun sanırım anne.
Hani “Açın halinden anlamak lazım,” diye fakir sofralarına götürürdün ya bizi, artık bedenlerin değil ruhların ne kadar fakir olduğunu görebilecek kadar doydum anne.
Hani hep masalların güzel biteceğini söylerdin ya, artık buna inanmayacak kadar yalandan hikâyelere tanık oldum ve kulaklarım nasırlaştı anne.
Hani dünya pırıl pırıl, umut dolu derdin ya, bir gün ümitlerime yamalar yapma ihtiyacım olacağını sen bile öngörememişsin anne.
Hani hep “Vicdanını rahatlatmak için değil, Allah rızası için iyilik yap kızım,” diye öğütlerdin ya, karşılıksız günahını bile vermeyenlerin bu kadar çok olacağına dair sen de tahmin verememişsin anne.
Gördün mü bak, ben büyümüşüm! Değil mi, anne?
