ÇÖZÜLMESİ ZOR BULMACA SAKLI HAZİNE
Genç adam oturduğu parkta, etrafına bakınırken gözlerine ihtiyar bir adam ilişti.
Sessiz sesiz oturan ihtiyar adam tütün tabakasını çıkarmış titrek elleriyle sigarasını sarıyordu.
Hayretle ve sevecenle seyreden genç adama usulca yaklaştı ihtiyarın oturduğu banka ve selam verip oturdu yanına.
Bir süre sessizce birbirine bakınıp sonra da karşılıklı tebbesüm ettiler.
Genç adam:
- Ben de bir sigara sarabilir miyim?
-Elbette sarabilirsin evladım...
Evladım derken sesi titredi, sanki yüreğinden bir şey kopmuştu ihtiyar adamın.
Hayretle bakan genç adam: - Ne oldu baba?
İhtiyar adam baba kelimesini duyunca gözleri yaşarmaya başladı.
Genç adam biraz huzursuz olmakla beraber, 'acaba bir kusur mu işledim farkında olmayarak?' dedi kendi içinden.
İhtiyar adam gencin huzursuzluğunu farkedince:
- Rahat ol evladım baba deyişin yüreğime dokundu.
Genç adam gayri ihtiyari:
-Baba nedir?
- Baba mı? Baba öldükten sonra değeri bilenen bir hazinedir, ölünce çözülen bulmacadır, diye yanıtladı.
Genç adam hayretle baktı ve bir şey anlamadığını biraz konuyu açmasını ister ihtiyar adamdan:
-Baba bilinmez, görülmez, gömülü bir hazinedir.
Öyle bir hazine ki evladı için kendi ihtiyaçlarını hep öteler, hüzünlerini hep gizler, gözyaşları kolay kolay akmaz lakin yüreği bir çağlayan gibi sürekli ağlar.
Babaların gözleri orta yerde ağlamaz, görünmez gözyaşları vardır.
Bu hazine kendini sürekli saklar, bu bir zaafiyet değil, bu bir kaçış değil, bu bir vurdum duymazlık değildir. Bu aslında evlatlarının onurunu korumaktır. Evlatlar bunu pek farketmezler. Bir babanın gözyaşlarının içe akışını görmezler.
Bir bulmacadır baba ancak çözülemesi zor, çözülmesine belki de müsade etmeyen bir bulmaca. Onurlu bir baba sorumluluk sahibidir.
Herkes baba olabilir ama herkes babalık yapamaz. Baba olmak belki ilahi bir iradedir lakin babalık mutlak anlamda sorumluluk duygusuyla gerçekleşen bir makamdır.
O makama layık olanlar birer hazine, birer bulmacadır.
Dolayısıyla baba saklı bir hazine, çözülemesi zor bir bulmaca, varlığında anlaşılmayan, yokluğunda aranan bir varlıktır. Yokluğu bütün sırları çözdüren, saklılığını aşikâr kılan bir değerdir.
- Peki ölünce çözülen bir bulmaca dediniz neden böyle bir ifade kullandınız? diye sordu genç adam.
- Bir şeyin yokluğu varlığını arattırır, hayatla olan mücadele, zorluklar bulmacayı çözdürür, dedi.
Ve şöyle devam eder:
- Allah, Kur'an'ın hiç bir yerinde anne ve babaya hitaben evlatlarınızı sevin, sayın, değer verin dememiştir sadece eğitimsel olarak onları koruyun demiştir.
Buna karşılık Kur'an'ın bir çok yerinde evlatlara hitaben anne ve babanıza saygılı olun, onlara öf bile demeyin telkinlerinde bulunmuştur.
Çünkü ebeveynlerin duygusuna evlatları sahiplenme, koruma içgüdüsü fıtri olarak yerleştirilmiştir.
Ancak aynı içgüdü evlatlar için sözkonusu değildir.
Bunun nedeni ise; ilk insanlar olan Adem babamız ve Havva annemiz birer evlat değil ebeveyndiler.
Evlatlık yaşamadan ebeveynlik yaşadılar.
Bu sebeple ebeveynler kolay kolay anlaşılmadılar ancak yoklukları gerçekleşince anlaşıldılar, dedi ihtiyar adam.
-Sanırım anladım, dedi genç adam.
- Bundan dolayı babaları, anneleri övmek yerine gereken saygı duyulmalı ve varlıklarına hürmet edilmelidir. Emin ol evladım kuruyan güle su vermek gülü yeşertmez.
