BİTMEYEN SAVAŞLAR
Bakışları bir felakete imza atıyordu
Göz bebeklerinde mühürlendi.
Vatan toprağı vardı hedefte
İlk nefesini aldığı bu topraklar
Bir eldi sevgiyle başını okşayan
Güven ve umut veren bir baba
İsmini dilinde, pelesenk ettiği
Kendine açılan kollar, toprağı kucakladı.
Korumalıydı bu toprağı, canı pahasına
Beni ve bütün çocukları düşünmeli
Annemi ve bütün anneleri düşünmeli
Kimdi bu savaşları çıkaran?
Peki! Babamı ve bütün babaları kim düşünecekti?
Bu arsız insanlara bir dur diyen yok mu?
Kan gölüne dönmüş dünyamız
Kan emicileri gören yok mu?
Artık başımı kim okşayacak?
Sırtımı yasladığım dağım nerede?
Yuva hasreti, kahve rengi gözlere hapsolmuş
Benim gözlerim, daima o gözlerde kalacak.
Annemin çığlığı kulaklarımda
Kızım, kaç! diye bedenini ortaya attığında
Kara saçlarını bulayan kanla, yere yığıldı.
Annemin, bana ait hayalleri, toprağa yayıldı.
