BİR KİTAP: TÜTÜN KOKULU ÖYKÜLER / HATİCE GÜLSÜM DEMİRCAN
Toprak evde hayat zordur ama o evde çocukluğu doya doya yaşayıp o zorluğu kazanca dönüştürmeyi bildim ben. Küçük şeylerle mutlu olmayı bildim, her şeyden önce. Teneke odun sobasının sıcaklığını yaşadım iliklerime kadar.
Sevgili Dilek Özdemir öncülüğünde değerli yol arkadaşlarım Baran Ebru Yüce ve Melek Dinç Ulu ile samimi, içten bir kitabın sonuna geldik. Kendi yaşamından kesitlerin yeraldığı satırlar ile beni eskilere taşıdı sevgili Hatice hanım. Aynı yörenin insanı olunca ortak duygularda hayli fazla. Toprak damlı evler, gaz lambası ile aydınlanan geceler, imece usulü tüm mahalle ile kaynatılan bulgur kazanları, çıkarsız arkadaşlıklar, sokaklarda oynamaya doyarak geçen çocukluk anıları. Teknolojinin olmadığı, ama herkesin mutlu ve genel olarak huzurlu olduğu günlere gittik hep birlikte.
Geçmişe özlemi yaşarken, kendi anıları arasına serpiştirdiği öyküler ile hüzünlendirdi bir yandan da. Şahika ve Veysel'in yaşamak zorunda olduğu adı "TÖRE" olan acıya sinirlenirken, Pervin'e oynanan acımasız oyunla canınız yanıyor sizinde. Ahh birde Asuman var ki çok üzdü çok.
Okuma aşkını babasından almış Hatice hanım. İyi ki de bolca okumuş ve sonrasında yazmaya dönüşmüş bu güzel alışkanlık. Samimi, akıcı, kendinizden birşeyler bulacağınız güzel bir okuma oldu hepimiz için. Eşlik eden güzel dostlara, bizi kitapla buluşturan sevgili Dilek hanımcığıma ve elbette yazarımıza çok teşekkür ediyorum. Tanışın derim bu güzel kitap ve Hatice hanımın anıları ile.
Bir annenin çalışıyor olması:
Çocukların erken büyümesi demek, hayata erken başlaması demek, çocukluklarını pek fazla yaşayamaması demek...
Şimdiki nesil, "yokluk" kelimesinin anlamını gerçekten bilmiyor. Hal böyle olunca "varlığın" kıymeti de bilinmiyor.
Fiziksel yakınlaşmanın zirve noktası ise karşındakinin eline dokunmaktı ki bu da cinsellikten çok şefkat, sevgi ve güven aktarımından ibaretti.
