BİR KİTAP: İNSANLIĞIMI YİTİRİRKEN /OSAMU DAZAİ
Toplum dediği tam olarak neydi? İnsanın çoğulu mu? Toplum denen şey tam olarak nerede bulunuyordu? Tüm hayatımı toplumdan korkarak, onu güçlü, ürkütücü ve korkutucu bir şey olarak hayal ederek yaşamıştım.
Varlıklı ve kalabalık bir ailede dünyaya gelen, çevresindeki onca insana rağmen kendini bir yere ait hissetmeyen, insanlardan soyutlanarak yaşayan Oba Yozo'nun karamsar, kasvetli hikayesini okuduk sevgili Doğuş hanımcığım ile. Kendi yarattığı ve adına "soytarı" dediği yapay karakteri ile var olma çabası, yalnızlığını ve yaşadığı buhranı maskelediği mücadelesi ile mutsuzluğunun kitabını yazmış Dazai.
Yaşamıyla çokça paralellik taşıyan kitap için yarı otobiyografik demek yanlış olmaz sanırım. Pek çok kardeş, siyasetle uğraşan bir baba, adından pek bahsedilmeyen bir anne, sevgisiz bir ortamda hizmetçilerle büyüyen bir çocuk. Lise eğitimi sonrası aileden uzakta bir üniversite hayatı. Topluma uymayı beceremeyen, her şeyi eline yüzüne bulaştıran, ikili ilişkilerde özellikle başarısız olan bir genç. Alkol ile haşır neşir geçirilen günler. Kadınlardan korkmasına rağmen yaşadığı ilişkiler, yaptığı evlilikler ve intihar girişimleri.
Yolunu kaybetmiş bir ruhun, yaşam sanki kendisine uygun değilmiş ve kurtulması gerekiyormuş düşüncesindeki bir adamın, yalnızlık girdabındaki hüzün ve melankoli dolu hikayesi. Çok kasvetli bir kitaptı evet ama akıcı bir dili, sade bir anlatımı var ve oldukça kolay okunuyor keyfinizi kaçıracak olsa da.
Alıntılar:
Acı çekenler başkalarının acı çektiğini hissederler.
İnsan hayatı karşılıklı olarak kandırılıp hiçbir şeyin farkına varmadan birbirlerini incittiği ve bu tuhaflığın bariz bir şekilde ortada olduğu örneklerle dolu. Ancak benim karşılıklı kandırılmaya bir ilgim yok. Ben soytarımla birlikte sabahtan akşama kadar insanlara rol yapıyorum.
Bir ben miyim aykırı, bu dünyadaki?
Mutlu muyum? Aslında küçüklüğümden beri insanlar sürekli şanslı biri olduğumu söylüyor ama bana sorarsanız cehennemde gibi hissediyorum, bana şanslı olduğumu söyleyenlerse benimkiyle kıyaslanmayacak ve ölçülemeyecek kadar mutlu görünüyorlar.
