BİR BEDEN BİR CESET
Yüreğimin kıyısına vurmuş, minik sandalımın uzun süredir mavi sonsuzluğa olan hasretini fark ettiğim an. Kum taneleri üzerindeki sempatik deniz kabuklarını da gönül heybeme koyup hasretiyle yanıp tutuştuğum mavi suya açılmaya karar verdim.
Her bir kabuğu kulağıma yaslayıp her birinin tınısını dinledim, öfkeli ve korkak olanları usulca kuma teslim ettim çünkü korkak ve öfkeli olanlara ihtiyacım yoktu. Sadece bana aşkı ve sevgiyi fısıldayanları aldım ve onlarla dans ettim.
Sandalın suya kavuştuğu an derinden iç çekişiyle birlikte ona ne kadar hasret kaldığını acıyla hissettim. Güneşi selamladım ve tüm bedenimi ısıttım. O taze yosun kokusu ruhuma şifa verdi. Merhaba sevgili balıklar. Hasret... Sen bedenimi nasıl bu kadar kaplamayı başarmışsın...
Birden sandal korkunç bir sarsılmayla azgın sularda dans etmeye başladı. Hayır, bu bir dans değil, kurtulma çabasıydı. Haykırdım, kimse duymadı. Birden deniz kabuklarının teker teker suya atladıklarını gördüm. Gitmeyin diye yalvarsam da kimse beni duymadı. İşte tam o an da kıyıya bir beden vurdu, diğer beden ise ceset olup kara azgın sulara karıştı...
Gözlerimi açtığımda her şey yerli yerindeydi. Sol yanımdaki hariç her şey yerli yerinde.
Yine gözlerimi kapadım. Aynı kabusu göreceğimi bile bile uykuya daldım. Bir beden, bir ceset...
Editör: Nevin Bahtışen
