BENİM ÜLKEM
Ülkem,
alnımda yazgım, dilimde türküm, gönlümde sevdam.
Daglarınca efkârlı, denizlerince coşkun,
ovalarınca engin vatanım.
Her sabah özgürlük türküsü söyleyen kuşların sesinde sevdim seni.
Ve evlerine koşan mutlu çocukların cıvıltılarında duydum sesini her akşam.
Tarlalarında boy veren başaklarında filizlendim,
Meyveye duran dallarında çiçek açtım her mevsim.
Kırkikindilerinde göverip, ayazlarında harladım yangınlarımı.
Ki yangınlarım aşıkların sevdalarından düştü içime.
Ülkem,
aşkına râm olduğum, yoluna kurban.
Memleketim, sılam...
Bin yıllardır tutkunum ayına, yıldızına, bayrağının alına..
Vurgunluğum sanadır, Edirne'den Ardahan'a..
Sevdim seni bir uçtan bir uca...
Konya'da yandım pervane gibi,
Eskişehir'de piştim divâne gibi.
Kırşehir'de bir bozlak yaktı ciğerimi,
Erzurum'da bir uzun havada dile geldi ahvalim Trabzon'da horon,
Bursa'da bir çifte telli aldı şu gönlümü.
Ve İstanbul'da bülbül terennümüyle raksa durdu ana dilim..
Ülkem,
sevdim seni tüm renkerinle, desenlerinle ördüm aşkını bir gergef gibi yüreğime.
Uğruna can verdim, canan verdim.
Mehmet oldum bazen, bakışlarında vuruldum bir Elif'in
Elif'i oldum bazen, dik duruşunda doğruldum bir Mehmed'in.
Ülkem,
Anadolum, ezelden gelen ayak sesim,
Ebede uzanan gür nefesim...
