Şehrin gürültüsünde yitirilen yaşamlar... Kimsenin kimseden haberi yok. Zaman bütün hayatların celladı gibi insanın bazen elinde olmadan akışta sürükleniyor. Hiçbir şeye yetememenin bezginliği veya hırsı ya doyumsuz ya vazgeçmişliğin içinde yitip gidiyor.
Hayatı nasıl doğru okuyabiliriz? Çalışmak, üretmek, okumak, dinlenmek veya sanat…Doğruluk, sevgi zırhını giyinmeden yapılan hiçbir şey doğru noktaya varmaz ve herkes birbiri ile cebelleşirken maalesef ömür dediğin şey kısıtlı ve geçip gidiyor.
İnsanlar birbirine yardım eli uzatma yerine, bir başkasının hayatına ahkâm kesmede fazlasıyla marifetli. Neden? Herkes kendisinin daha çok bildiğini düşünüyor, o bilginin kendi hayatına uygun diye bir başkasına zarar vereceğini hiç düşünmüyor, aslında bunu düşünüyor sırf kendisini tatmin etmek ve kendisini haklı olduğuna inandırdığı için fütursuzca insanların hayatlarını hallaç pamuğuna çeviriyorlar.
Şehirlerin karmaşası da bu yüzden, doymayan gözlerini ister senin hayatına çeviriyor ister yanlış yerleşim olarak düşüncelerinde zuhur ediyor. O yanlış yapılaşmaların içinde kıyasıya yapılan haksızlıklar, rekabetler ben kazanayım başkası önemli değil, ben mutlu olayım başkası önemli değil derken bir noktadan sonra çoğunluk böyle olduğu için hayat yaşanmaz oluyor.
Bu rezilliği herkes bir başkası düzeltsin diye bekliyor. Kimse kendine toz kondurmuyor, kendi davranışının sonucunun neler yarattığını düşünmeden, düşünse de bu duruma kendinin hakkı olduğunu zannediyor.
İnsanoğlu daha güzelliklere layık, biraz empati, sen değerlisin herkes de değerli. Bir başkasına hak görmediği özgürlüğü, kendisine sınırsız özgürlüğü hak zannederek karşısındakine zarar verdiğini düşünmeden, maalesef doğruya ulaşmamız çok zor.