YOLA ÇIKIYORUM
Yola çıkıyorum,
Sanki her adım, önceki bir adımdan farklıymış gibi,
Ama bu sefer, her şey değişiyor,
Yeni bir yola adım atıyorum, bilinmeyene.
Köklerim, artık beni tutmuyor;
Toprak susmuş, yorgun gövdemi tanıyor,
Biliyorum, gitmeliyim…
Huzuru arıyorum, umut peşindeyim,
Ama çok uzaklaşma, unutma,
Geri dönüp bak, karanlıkların içinde ne var,
Çünkü mutluluk, en derin köşede,
Hep seni bekleyen o sessiz yerdesin...
Yola çıkıyorum,
Labirentlerin içinde kaybolurken,
Kuşkularım ve varlık korkularımla,
Bütün bu ağır yükleri bir bir bırakıyorum,
İpekten bir rüzgar gibi savuruyorum,
Zamanın küllerine karışırken,
Sevincin nasır bağlamış halini,
Acıların göğsümdeki izlerini…
Her birini geride bırakıyorum,
Sadece beni ben yapan o yola çıkıyorum,
Her adımda yeniden doğuyorum...
Yola çıkıyorum,
Sağır cümleler arasında boğulurken,
Acıyı anlatmaya çabalayan kelimelere inat,
Bedenimi sarıp sarmalayan sarmaşıklara,
Gecenin derinliğinde, soğukta bırakıyorum
Bütün kederimi,
Yüreğim donmasın diye…
Zamanın gölgesini üzerime çekip,
Bir nefeslik ömrümde,
Bir anlık huzur, bir anlık varlık arayışında…
Ve belki de, sadece o an, gerçek olurum...
Yola çıkıyorum,
Gözlerim, sabahın ilk ışıklarıyla buluşurken,
Sevgiye susamış bir kalp,
Karın altında direnmiş bir kardelen gibi,
Yeniden filizleniyor umutlarım,
Her bir damlasında sevdanın izleriyle.
Sevgini hissettir her kalpte,
Duyguların yankı bulsun her bir nefeste,
Işığım büyüsün, yüreğime düşen her zerrede,
Ve sen, yolunda yürürken,
Gideceğin yolda,
Yüreğinde sakladığın düşler hep seninle olsun...
