YENİ YILDA AÇ ÇOCUKLARA EKMEK VAR MI?
Çok duygusalsın diyorlar bana, evet öyleyim.
Biraz mutluluk yazmak istiyorum tam o anlarda bütün yaşamın ağırlığı kollarıma iniyor, yazamıyorum, yazdırmıyor ağır yükler...
Henüz altı yaşında bir çocuktum annemi kaybettiğimde.....
Dalardım düşüncelere, köy evlerinin tahta duvarlarına bakarak,
şehirler kimbilir ne güzeldir derdim...
Betondan evler olsa babam yalnız kalmazdı..!
Öyle değilmiş;
Aklımdan çıkmayan, duygularımı tarumar eden bir baba, koca şehirde on beş bin lira borcu olduğu için intihara kalkıştı.
Biz ne zaman insan olup umudu yeşertebiliriz biliyor musunuz..?
İçinde yaşadığımız toplumun dertleri ile dertlendiğimizde, bana ne dememe erdemleğine ulaştığımızda ve yüksek sesle haksızlıklara bağırdığımızda.
Sanırım annesiz büyürken duygularda devasa yol alıyordu yaşamda
Her yokluğun ardından sağlam bir kazanç olmalı idi..!
Bu kadar acizliğin caddelere indiği şehirlerde dertlerle yürüyen, ama ruhu ölmüş insanlar...
Anne ölümünün bana verdiği canlı, diri maneviyatla kayıtsız kalamıyor insan; aç çocuklara, çaresiz babalara, ağlayan annelere...
Ben biliyorum, yeni yılın bu ilk gününde tüm o geçen yılların insanlara ders vermediğini...
Yeni umutlar var diyecekler bir çokları ama umudu yeşertmek için üzerine düşenleri hiçbiri yapmayacak..!
Yine aç çocuklar, intihar eden babalar, ağlayan analar susan topluluklar olacak.
Hiçbirimiz umutlu değiliz, kimse mutlu değil...
Şimdi ben kesin biliyorum, ;
Dindar biri olmamız bizi belki cennete getirecek,
fakat; gariban, yetim hakkı yemek kesin ateşte yakacak.
