YEMİN
Bir yeminimiz vardı kalubelada
hatırlar mısın?
Alnımızda mührü sabit,
Elzem bir kaderimiz vardı,
Razılığı baş yastığımız olan.
Gözlerimizden okunurdu
Kalbimizin her sayfası;
Öyle itaatkâr,
Öyle sebatkâr.
Çınar dallarının
altında,
Cennetül Meva'da
Kadim buluşmalarımız
vardı bizim,
Her kelimesi
Ayet kadar mukaddes,
Yemine hacet duymayan
Müberra,
Müstesna kelâmlarımız.
Sevmenin henüz
Gönül sıratı ile sınanmadığı günlerdi, heyhat!
İki kaburga arasında
şahlanan
Aşktı bizim anamız.
Serden geçip, yârla imtihan
olunan
Maşuktu babamız.
Habil ile Kabil kanlı bıçaklı
olmamıştı henüz.
Aşka halel bulaşmamıştı.
Kan kokusu yakmamıştı genzimizi.
Sümeyye'ler, Yasir'ler,
Yusuf'lar Züleyha'lar;
Bulanmamıştı hicrana.
Bir yeminimiz vardı kalubeladan,
Hatırlar mısın?
Kalbimizi yarsalar hani
İnkâr nedir bilmezdik.
Oluk oluk aşk fışkırırdı.
Henüz bıçak yarasına hasret bırakan,
Söz kesiği yaralarla
tanış değildik.
Ahşap sandıklarda
çeyiz namına saklanan
Sadakat timsali sözlerimiz vardı.
Zinhar yoldan dönmek, dönemezdik.
Bilemezdik
O zamanların
Bir rivayetten ibaret kalacağını.
Bin bir gece masallarında devleşen aşkların;
Kulağımıza ninni diye okunan,
Vuslat masalları olarak kalacağını.
Adımızın geçtiği bir mısrada,
Kalbimizin nasıl sızlayacağını?
Bilemezdik...
Oysa bilmeliydik;
Güzel olan her şeyin,
Zıttı ile sınanacağını.
Bilmeliydik...
Editör: Suna Türkmen Güngör
