ŞİİRCE / SEN GİTTİĞİNDEN BU YANA
Sen gittiğinden bu yana
Art arda sıraladığım çelimsiz günlerde
Gökyüzüne uzanan tüm dallarım da kısırlık.
Ara sıra yakaladığım kaçamak çocuk
bakışlarında dinleniyorum.
Masum, sevecen, biraz da afacan.
Hiç korkmadım,
Titrek köprü altlarındaki demsiz yalnızlıklarda
Su verenim var mıydı?
Sırtımı sıvazlayan hoyrat rüzgar.
Kopmaya yakın düğmelerimde
çelimsiz kelimeler.
Sen hiç kendi ateşinle yandın mı cigara gibi.
Çektin mi arta kalan küllerini duman duman
ciğerlerine.
Hiç asıldın mı yüreğinin dehlizlerinde
sevdiğinin saçlarıyla harmanlanmış
yağlı urganla .
Onun sözlerinde battı mı umutların
güneş baş ucunda dikilirken.
Hiç öldün mü?
Her sabah yüzünü
onun bastığı toprağa sürerken.
Kendine ettiğin beddualarla yaşlandın mı?
Kaynayan kanında kerelerce yundun mu?
Vuruldun mu, vurulduğun gözlerle
tetiği unutulmuş mavzerde.
Sen gittiğinden bu yana
Kelebek ömürleri yaşıyorum .
Örümcek ağlarım, bahar.
Baharım,
yüreğimde koşturan
unutulmuş çocuk kadar.
