ŞİİRCE / AZ SABRET
Seni
dalgaların dövmekten yorulduğu
o kayanın üzerinde görene dek
Çare üzerine yazılmış tüm hikayeler yalandı.
Gerçektin.
Hasretliğin suyun serinliğindemi saklıydı
Ya da gözü kapalı diplerde
önüne konulmuş son duada mıydı?
Sarhoş düşüncelerimden sıyrılıp
anlayamadım.
İlk kez göz göze geldiğimizde
kollarımdan önce
bakışlarım yakaladı seni.
Sen değil,
kusurunu anlamış olacak ki
üzerine bastığın taş yığını titriyordu.
Alnın açık,
dudaklarında
kirpiklerinden düşen nem.
Vazgeçtin.
Vazgeçtim.
Ayın dans eden ışığı altında
bağı çözülmüş dizlerimle
düşer gibi oturdum
çingene tadındaki eteklerinin dibine.
Soğuk parkanın üzerine iliştirilmiş
iki ayrı yama gibiydik iştahı susturulmuş.
Bense aynı düzlemde
başka başka körebeler içinde,
Üzerine fütursuzca basılan
ama hep var olan
semt merdivenleri tadındaydım.
Basmadın gölgeme.
Yanıma çömeldin.
Yüzünden güneş düştü yüreğime.
Sustun.
Sustum.
Tutuldum, yürümedim gayrıya.
Sen de gitmedin.
Az sabret,
Buldum ya tüm kayıp zamanlarımı.
Dalganın en has köpüğünden
duvaklar serilecek ellerine.
