PAPATYA KOKUSU
Her seferinde,
çok güzel diyordun.
Oysa.
Ben sus diyordum, zamanı olmayan vakitlere...
Sen inattın.
Ah şu vakitsiz gülmelerin.
Hırçın sevmelerinin yokluktaki
sevdaları yetim bıraktığı bakışların.
Sen tam bir çılgındın.
Sana niye aşık oldum biliyorum.
Şifresini çözemediğim kalp atışlarımın esir düştüğü benliğim.
Oysa.
Güçlü olmaktan nefret ediyordum.
Demem o ki....
Hiç bir sevda yetim kalmamalı.
Sevgiler papatya kokmalı.
Bahar kokmalı.
Şiirler yazılmalı her kadına.
Ama sen.
Şu inadın yüzünden, kaç baharlarımızın yağmurlarını öksüz bıraktın.
Sen.
Doğmamış kaç güzel akşamı gülüşlerimizden eksik bıraktın.
O yüzden...
Sana hakkımı helal etmiyorum....
Neden dediğim sorular o kadar çok ki...
Cevap sessiz kalışında yok olup gidiyor.
Yine de bilmeni isterim.
Bana emanet bıraktığın binlerce papatya yaprağının her birinde senin anıların, ruhuma mıh gibi yapışan kokun var.
Neden.
Neden bu zamansız vedan ?
Çok mu güzeldi hayallerin benden?
Neyse.
Senin istediğin oldu.
Ben baharları tek başıma yaşarken...
Sen cennetteki bütün papatyaları kokluyorsun .
Alacağın olsun.
İnan vakit geldiğinde tüm baharları selamlayan yağmurlarda birlikte ıslanacağız .
İşte o zaman, dudaklarına senin için yetiştirdiğim binlerce milyonlarca papatyanın kokusunu bırakacağım....
