NEYLEYİM
Nemliydi gözlerim; buğulu ıslak
Yürürdüm yollarda yalın ayak
Düşmüşüm yollarına ağlayarak
Sarılıp hayale, düşler kurarak.
Ses verip yalçın dağlara, ses almak
Dağlarda çoban ateşleri yakmak
Seni anımsamak, sesini duymak
Su seslerinde seni duyumsamak.
Yurdumun dağları karlı, yol vermez
Sevdanla düştüm dile ahım bitmez
Acılı bir sevdaymış baştan gitmez
Yaralı yüreğim çilesi bitmez.
Bu can sevdalanmış nazlı bir güle
Ahûzâre düşmüş aşıktır güle
Nasıl bir sevdaymış akardı güle
Harlanmış güller yazıktır bülbüle.
Ne deli ne divane ne veliyim
Yeryüzünde sadece bir gölgeyim
Sevda sarmalında ben neyleyim
Kanda kaldı sevdalı gülüşlerim.
Sessizce akardı dertli bir pınar
Ebrulenen sularda parıltılar
Yol yol olmuş, derdime dert katar
Neyleyim gönlüme gelmez ki bahar.
