KAR BEYAZI
Bir gün uyandığımda, etraf bembeyazdı.
Kar beyazı.
Yüreğimde buz gibi ferah bir rüzgar esti,
Penceremden seyrettim.
Doğa bembeyaz bir gelinlik giymişti
Gülümsedim.
Üşüyen toprak da gülümsedi, hissettim.
Çünkü:
Kar çiçekleri başını uzatıyordu yavaşça..
Karların arasından süzülerek yukarı doğru;
"Merhaba" dedi.
Merhaba hayata.
Şu doğan güneşe merhaba!
O, selamların en güzelini, gülümseyerek verdi.
Unutmamıştı çünkü yaratılış gayesini.
İleride, kardelenler komşu oldu kar çiçeklerine.
Selamlaştılar birlikte, hoş geldin dediler güneşe.
İnsanlığa, uyumu ve dostluğu anlatmak istercesine.
Oysa birazdan güneş
O güzelim karı eritecek, yok edecekti
Ama onlar biliyordu, bu olması gerekendi
O; mikropları öldürüp toprağı besleyendi.
Rabb'inin emirlerine,
Sorgusuz sualsiz teslim olandı, olmalıydı.
Gözlerimin önüne, ıslak ıslak gülümseyen Toprak geldi
Yaratan’a teslimdi.
Ve yağmurlar;
Doğanın yanaklarından yavaşça süzülüverdiler.
Penceremin önüne geldiğinde, selamsız geçmediler
"Selamünaleyküm"
"Ve aleykümselam ve rahmetullahi ve berekatühü"
Tap tap tap tapırdadılar rüzgarın eşiğinde.
Camları yalayarak indiler, yanaklarımı öpercesine.
Sembol oldu gülücüklerime tebessümlerim.
Ruhumun derinliklerine ılık ılık indi.
Karlı bir kış sabahı, penceremde kar soğuğu,
Ve ben, bu olağanüstü görüntünün karşısında,
Buharlaşan camımın arkasında titredim.
Ama üşüdüğümden değil.
Karşımdaki o muhteşem manzaraya baktıkça,
Ilık bir bahar sabahını hissettim bedenimde.
Duygularım, bedenim ve ruhum,
Penceremde birleşip indiler karların üzerine.
Öyle uyum ve ahenkle birleştiler ki,
Dans ettiler saatlerce...
Buluştular kardelenler ve kar çiçekleriyle,
Tefekkür deryasına dalıp uzandılar hakikatlere.
Sevda ikliminin sıcaklığı ile eriyip yoğruldular.
Vicdan kalıbında şekillenip geriye döndüler.
Saygı çerçevesinde toparlanıp,
Bedenimin bilmediğim bir köşesine geçip yerleştiler,
Çıkmamacasına...
