KADIN CİNAYETLERİ
Kabul ettiğimizin hayatın ötesine geçen hayalleri vardı
Kelebek gibiydiler
Yarı gülüşlerini uykudan uyanışlarına saklarlardı hep
Kırılganlığından korkarlardı duygularının
Bu yüzden yarından öncesi hiç olmadı onların
Biz onlara her zaman suçluyduk...
Yağmurlu arabanın farlarında
Yeniden yapılmış bir kadın cesedinin başında
Parçalanmış yıldızlara dönüşüyordu damlacıklar...
İşte böyle bir gündü oradan ayrılırken bulutların sağanağı
Karanlığın en fazla olduğu gece de
Sanki olasılıkları zorlayan kızıl bir infilak gibi
Yazacakları o acı raporlarının gölgesinde dedektiflerin
Kışkırtıcı sessizlikleri şakaklarını zorluyordu...
Gecenin çamurunda yatarak ölüme çığlığını gömen
Yeni bir kadın cinayetinin gizemi yoktu
Kadın cinayetleri sıradandı artık...
Hayatın en güzel baharlarında toprağın rahminde
Bilmediğimiz bir yolda yürümeden kayboldular
Arkalarında tek bir toz tanesi kaldırmadan
Tek bir nefes dahi solumadan öylece
Yıkılmış bir hayalin korkusu kadar yorgun
İki ucu da yanan mum gibi
gelecekleri çalınmış kadınlar
Bedenleri donup katılaşmadan önce
Kanlarıyla toprağa renk verdiler...
Soluk bir ışığın loş karanlığında
Yere kıvrılarak yatmış o kadınlar
Hayata yeni bir hayalle bakmanın zamanından koparılmış
Toprağı gözleriyle öpüyorlardı sanki
Gökyüzünde uçuşan yıldızlar artık onların değildi
Keyifsizce parlamakta olan ışığın böcekleriydi bunlar...
Şimdi burada erkek cinayetlerinden ölü kadınlar
Donuk gözlerini suçlayıcı sert ifadelerle süsleyip
Bize yaralarını gösteriyorlar...
