İNSANIN VAHŞİ ELİ
Sonra bir de bakmışsın bahar gelmiş. Kendi kabuğuna çekilmiş, o gösterişsiz fidanlar tadına doyulmaz meyveler vermiş.
Yaşam döngüsü yarınlarla ilgili bir çok ipucunu sessizce sunar bizlere. Anlamak ve beklemek üzerine kurulmuş bu sihirli dengede, bazen dış etmenlerin getirdiği kolaycılık, olması gerekenden daha acı son çizebilir.
İnsan ellerinden biri, size kır çiçeklerinden oluşmuş gülücük yüklü demet sunarken; bir diğeri asılacağınız darağacının yağlı urganını çekiverir.
Hangi el daha üstün.
Truva Edebiyat Dergisi Facebook grubundaki görsel etkinliğinde Nevin Bahtışen Hanım’ın görseli, bu anlamda tam ibretlik.
Bir tırtılın aynada yarınını kelebek olarak görmesinden daha doğal ne olabilir. Döngü bu. Olması gereken bu. Süreç bu. Ve büyük soru da bu. Hangi tırtıl?
Doğada, uygun hava koşullarında bütün tırtılların, gökyüzünü neşeli renklere boğan kelebeğe dönüşmesi kaçınılmazdır.
Ancak, insanın o vahşi elinin değdiği ipek böceklerinde durum hiç de böyle değil. Olgunlaşmış kozalar içinde dönüşümdeki tırtılla sıcak kazanlara atılıp çözülmeleri sağlanıyordu. Sıcak su içinden çıkan seslerin insana neler anlattığını kim bilebilir ki?
Birileri o gök kuşağı desenli ipekleri giyerken, arkasında var olan vahşetin farkında mıydı bilmiyorum.
Ha son yıllarda alternatif bir üretim yöntemi bulundu. Bu sayede ipek böcekleri de kelebek olabilyor belki ama genelde işlem aynı.
İnsanın acımasız olan o eli..
Canlı olarak pişirilen, sesleri çıkmasın diye kıskaçları bağlanan istakozlar da durum farklı mı?
Vahşeti sıradanlaştırıp, doğalı kendimizce haklılaştıran o saklı yanımız hep var.
Olması gerektiği gibi değil, bizim istediğimiz gibi olması adına bilerek ya da bilmeyerek yaptığımız binlerce hata, yarınlara şimdiden vurduğumuz karanlık bir etiket değil mi?
Görseldeki tırtılın aynadan yansıması, aslında bizim acziyetimizin, vahşiliğimizin, ihanetimizin, hırsımızın dışavurumu.
Bırakın, bütün tırtıllar kelebek olsun!
Editör: Ümmügülsüm Hasyıldırım
