GÜLLER ve KADINLAR
Ah! Mirim, hiç mi bitmez gül yüzlü;
Kış kadınların hüznü, hazanı...
Ürkek yaralı bir ceylan gibi,
İyileşmez mi hiç yaraları?..
Koca dünyanın yükünü omuzlamış,
Serçe yüreklerinde onca derdi depolamış,
Suskun kadınlar.
Bitkinliği gözlerinden okunan
Yorgunluğunun izleri yüzüne vuran...
Gül yaprakları bir bir koparılan,
Kanatları kırılan;
Umut etmekten hiç vazgeçmeyen,
Bir köşede öylece unutulan...
Anlatmak istediği onca kelimenin altında ezilen,
Sessiz bırakılan kış kadınları...
Ah! Mirim, hiç mi geçmez gül kokulu;
Kış kadınlarının yüreğinin kışı...
Kime anlatsın onca sitemini,
Dinleyeni olmayınca…
