ÇEKE SÜNDÜRE SAYDIĞIM YILLAR
Sayıyorum çeke sündüre bugünü bulduğum yılları,
Düşünüyorum düşe kalka geçtiğim yolları...
Kaçırıyorum bazen ipin ucunu,
Atıyorum hepsini bir torbaya,
Bir durup düşünürken bir nefes alınca,
Kendimden ve adımlarımdan emin olunca,
Başlıyorum tekrar tekrar denemeye:
Dolaşan ipleri tek tek çözmeye.
Dolaşan ipleri çözmek âdettendir.
Geçim ehli olsun diye kızlara daha çocukken öğretilir.
Çok açtım ben de dolaşıkları,
Çok çözdüm ben de karışıkları,
Çok gördüm ben de bulaşıkları...
Şimdi ne kırışıkları açmak
Ne karışıklıkları çözmekle uğraşmak
Ne de dolaşıklara bulaşmak istiyorum.
Kesiveriyorum ipleri yumağından,
Atıveriyorum karışıklıkları dimağımdan.
Bir yandan çekince diğer yandan açılıyor yıllar.
Bir yandan tutunca diğer yandan kaçırılıyor yıllar.
Bıraktım artık ipin ucunu.
Dolaşan dolaşsın, kesip atarım.
Dolaşmayanı sarar, yumağıma katarım.
Tekrar söker, tekrar örerim.
Düşe kalka da olsa yürür giderim.
Çeke sündüre saydığım yıllarda bugün var.
Her günüm, her ânımda
Gözyaşı var, alın teri var.
O küçücük damlalarda
Yıllarımın âhı var.
Her dünüm, her anımda
Her mutluluğun önceden ödenen bedeli var.
