BİR UMUTTU İŞTE
Aşkın, sevginin ve sözcüklerin gücüne inancımı kaybettiğim zamanlardayım.
Biliyorum ki
Ne söylesem ulaşmayacak yüreğine.
Meğer;
Çok sevmekten, çok değer vermekten de kaybedebiliyormuş insan.
Her şeyin çok başka olmasını,
Yanılmış olmayı dilediğim günlerim oldu.
“Bütün bunlar bir rüya olsa” dedim.
Koynumda yalnızlığım,
Günlerce yalnız karşıladım sabahı.
Öyle sıkı tutunmuşum ki sevgine,
Hiç kolay olmadı,
Bizden olmayacağını kendime anlatmak,
Yüreğimin kırıklarını toplamak
Günbegün azalan umutlarımın ardından.
Gözümden, gönlümden birer birer
Dökülüp kayboldu sana dair hayallerim.
Gecenin alaca karanlığında,
Acılarım satırlarca dökülürken kâğıda,
Kaç kez yazdım, yırttım, yandım, kanadım.
Kaç kez uzandı elim telefona.
Bir söz, bir teselli bekledim.
Hiç duymadın sustuklarımı.
İçimdeki acılarla başbaşa kalmaya öyle alışmışım ki
Çok da yadırgamadım aslında
Sende arayıp da bulamadıklarıma
Ve bu hüzünler, öyle aşina ki yüreğime,
Onca zaman sanki hiç gitmemiş gibiler.
Senin hayatında yalnızca bir figüran olan ben,
Kendi hayatımın kahramanı olabilecek miyim, bilmiyorum?
Bildiğim bir şey var ki
Aynı yolları aynı hevesle yürüyemeyecek kadar
Yorgunum, ümitsizim, yılgınım.
Meğer; uğruna yalın ayak koşmak istediği yollara,
Bir adım bile atacak hevesi kalmıyormuş insanın
Ve ben aşka olan inancımı,
Seninle olan savaşımla birlikte kaybettim.
