BİR SUSKUNLUK ALDI BENİ
Çok uzun cümlelerle konuşmayı bıraktım artık,
Kısa cümlelerle ,idare ediyorum.
İyiyim deyip ,geçiyorum.
Eski insanlar gibi Kahve tadında ki sohbetler de mazide kaldı.
Kime, neyi, nasıl anlatacan,
Herkesin var kendine göre bir derdi.
Kiminin, kıyafetinde ki kombini...
Kiminin de sosyal medyada ki beğeni.
Kimi de bugün ne yiyecem.
Kimisi bugün ne giyecem.
Ya da bugün kimi seviceğim..
Daha berbat olanı ise, bugün kime kendimi beğendireceğim.
Benim öyle dertlerim de yok aslında
Bir günaydın demek bile zor gelir iken insanlara,
Beni neden özlemiyorsun, nasıl denir ki?
Ne bileyim, işim gücüm yerinde ,
Ama hüzünlüyüm yine de.
Sebebini çok bilmem de..
Sordum sebebini, aynalara
Yılların yorgunluğu düşmüş dedi alnına.
Ben bilmiyormuşum
Yorgunmuşum,
Ben aslında.
İnsanları, insanlığı,
Düşünmesem iyi de düşünüyorum.
İşte...
Düşündükçe de deli oluyorum.
Sonrada insanın adını deliye çıkarıyorlar.
Ne yapmak istiyor bu insanlar?
Neden bir merhabayı ,bir birilerine çok görüyorlar?
Neden bu kadar umursamazlar?
Bir sosyal sorumluluk, bir zorluk, gördü mü hemen kaçıyorlar.
Boş yere zaman için savaş veriyorlar.
Günü kurtarıyorlar.
Yarını hiç düşünmeden yaşıyorlar..
Bilmiyorum
Bu insanlar, insanlık için bünyesinin kaçta kaçını kullanıyorlar?
En özel yerlerini saklayıp en saçma yerlerini kullanıyorlar..
