BİLMİYORSUN...
Şimdi sen böyle umarsızca gülüp, toparlıyorsun ya ortalığı.
Hani önünde oturduğun masanın üzerinde, iğne ucu kadar bir kırıntı görsen, parmağını bastırıp alarak kül tabağına döküyorsun ya..
Bir elini saçlarına götürüp, parmağını nerdeyse yakacak kadar ilerlemiş sigarandan, derin bir nefes alıyorsun ya..
Duvarlar sen kokuyor.
Bilmiyorsun.
Hani kim seslense, o en çığırtkan çocuk sesinle haykırıyorsun ya..
Duyanlar, kuşlar kanatlandı sanıyor ya sesinden...
Hani, herkesin yüzüne bir gülümsemede düşüyorsun ya..
Ben mutluyum diye bağırır gibi, sesin duvarlara çarpıyor,
Bilmiyorsun.
Hani, keklik gibi sekercesine dolanıyorsun ya..
Dağ gölgesi bir cennette dolanır gibi.
Hani, sıraat sonrası bir vadiye düşmüş gibi yolun,
Öyle huzur dağıtıyorsun ya.
Her yerde bir parça kalan sensin,
Bilmiyorsun.
Hani dize dize işleyip, gözlere şiir şiir bakıyorsun ya..
Eski zaman romanlarının unutulmuş kadınları gibi.
Ellerinde çiçek kokusu,
Soluğunda kahve,
Saçlarının rüzgarında hasret,
O en derin ahlar içerisinde geçiyor ya adın..
O yazılmayan en güzel şiir sensin,
Bilmiyorsun.
Editör: Ümmügülsüm Hasyıldırım
