BAZEN
düşersin bazen
uçurumlarına
aklımın,
uzatsam elimi
burada gün uzar;
kurbağaların
suya düşer
gölgesi,
gözlerimi kaçırsam
şaşar takvimleri
içimdeki
göçmen kuşların,
ansızın
sökülür sonra
yüzünden
o asılı tebessüm,
yılkıda bir at ölür
habersiz,
bir eylül
daha aşırılır
yağmursuz ömrümden;
ne vakit
ben
o düştüğün
uçurumu
unutsam…
uçurumların düşer
bazen aklıma,
umursayan yerleri
buruşur
tenhanın,
ve
ne varsa
şakaklarından
ölümle sınanan,
bir bir
yol olur,
ulanır
avucumdaki izlere…
dili uzar
sonra gecenin
suskunluğumdan,
bil;
düşen değil
artakalandın sen,
kasti bırakılan;
bardakta yarım dudak payı,
kitapta eksik hece,
eksik gün
senede,
ve yazık;
kalan son nefeste…
aklım düşer bazen
uçurumlara,
korkusuz;
sen
benden bilirken
çalınan her kapıyı,
biliyorum artık,
ne bir uçurumdu
düştüğün,
ne de bir sis;
ortasında unutulduğun,
sürülmekteyken
ölü toprağı
düşümdeki
tüm yüzlere,
şimdi bir adım,
yok yok,
bir adım değil,
on adım
gelsem sana;
sıyrılırken ruhum
işte tenimden,
artık tek hecelik bir cümleydin
sen de
soğuk dudaklarımda:
göç…
