BASTON
“Körün gözü açılınca ilk kırdığı bastonu olurmuş.” bayıldım bu söze. İnsanı incitmeden sözü incitir. Çünkü insan incinince düzelmiyor, baston yine yapılır da insanın kalbi yaş sözlere ağlar! Tıpkı yaş ağacın kesilmesiyle akan gözyaşı gibi.
ilk darbeyi aldıysa alışana kadar kesiğin kuruması lazım, gözyaşı kurumuş birini hiç bir şey korkutmaz artık tatmıştır acıyı.
Neden incitir ki birbirini insanoğlu? Eleştirmek kırmak mıdır, unutmak hata mıdır, öğrenince öğreteni hor görmek midir? “Adam olmak” değil de “Âdem olmak” olmalı prensibimiz.
Âdem olan kendini bilir, haddini bilir. Bilir ki geldiğimiz yer ile gideceğimiz yer aynıdır. Fiziksel üstünlük yoktur, takvada üstünlük vardır oda gönlün hünerini gösterir. Bilirki ilmi veren Allah verdiği kulunu bilmeyene hizmet ettirir. Burda bilen hizmet ederken öğrenen neyin üstünlüğünü yaşar neyin havasına kendini kaptırır.
Bütün zorluğu çeken bastonu kıran, ilerde tekrar eline alacağı zamanın da olacağını aklına yazmalı. Ağaçlar kuruyacağını bilmez, bir kıvılcımla yanacağını da bilmez. Tek amacı meyve vermek, serinletmektir. Vazifesini ziyadesiyle usanmadan yapar. İnsan öleceğini bilir, bir kıvılcımla dünyayı yakar ama içinde kendinin yanacağını akletmez.
Bastonun kıymetini bilmek için kör olmaya gerek yok kalp körleşmesin. Ağaç toprağa yaslanır, insan insana...
