BAŞIM DUMAN
ölü kentin kaldırım taşlarında
her bir yaprağı irin kokan
yorgun papatyalar vardı bir zamanlar
bu gece şarabın dibine vurmuşum
başım duman!
sarıldım yalnızlığıma tutkuyla
şarap, ben, bir de papatya
ayrılmaz üçlüydük biz
başıboşluğum, kısır döngüm benim
nasıl da avutuyorsun beni
bir çıkmazın yol ayrımında
ah be yüreğim
gitmek zamanıdır şimdi
bitmeyen bir acı deşiyor bağrımı
içimde kıvrılmış gölgeler
can çekişiyorlar teker teker
diyorlar ki
gittiğim günden beri
yaralı bir serçe debelenip duruyormuş
ışıklığımın üzerinde, çığlık çığlığa
bu kuşkusuz bir ayrılık yansıması
bize ayrılan zaman yoruyor belleğimi
yavaş yavaş döküyor yasını
yastığıma ayrılık ateşi
odam ışıksız, odam ağlamaklı
kördüğüm olmuş yüreğime
seni yerleştirdim zamansız
işte şimdi önemse beni...
bu gece istemsizce eğleniyor tutku
acının karşısında çırılçıplak soyunmuş direniyor; gelmişe, geçmişe
bir varmış, bir yokmuş gibi
içimdeki 'ben' ha kustu ha kusacak
kuytu köşelerin gizemli bölmelerinde
bir gece yarısı!
yolculuk Nurhak Dağı'nın eteğine
kirpiğimden yaş değil, kan süzülüyor
gece üçe beş kala...
gülüşümü yitirdiğim yerdeyim
kimseler bilmez bu acıyı
yüreğimde onulmaz yaralar
gözlerimde çözülmez acılar var...
Babamın anısına...
