AYAZ VURUĞU
Hangi anına yetişemedin zamanın...
Hangi bezgin renkler
bir çakmak yanığı beyazına mahkûm etti seni...
Işıklar sönerken perde perde,
Hangi meşrep bakışlar işledi düşüne bu gizi...
Nelere sustu yüreğin...
Ve en çok, hangi tonda bağırdın
çığlık çığlığa...
Siyaha bu tutku da neyin nesi,
İnsanlığın utancı,
Öteki!
Karanlıkları kıra kıra mı ulaştın,
özgürlük mavisine,
o aşk pembesine...
Daha kaç soru soracaksın,
birbirine benzeyen
cevapsız sorular yığını,
arsız tarihe...
Ah sanat...
Ah sanat!
Ana rahminde hep
cenin vaziyetinde...
Yedi çocuklu bir hanede,
En çok kimi sevdi ellerin,
Kimin okşadı başını,
asi yanağını...
Hangi sedef saçlar dolaştı düşlerine,
Hangi Afrikalı kadının gözlerinde
aradın masumiyeti...
Bu coğrafyada kadın olmanın,
baht-ı karası mı yansır tuvaline...
Haberin var mı,
kaç zincir kırdın,
kaç pranga...
Kafesi açık kaç yürek saldın göğe
bir portre huzurunda...
Çıplak ve günahsızdı kadınların.
Ve leke!
Ah leke!
Hiçbirine yapışmamış,
hiçbir kadına bu kadar yakışmamış...
Toptan, ahlakçı bakışlara attığın taşın şiddetini
tahmin etmek güç değil...
Ya da kuyunun derinliğini.
düştüm içine.
Mangır değerinde resimler, galeriler,
içi boş izimler, sansürler...
Açtığın çığır
belki bir Das Kapital,
ezber bozan
şimdi durduğum yerden bakan.
Bu müzede müzayede geçmez.
Tüm zamanların dışında,
Belki bir antik çağda,
belki binlerce ışık yılı sonrasından
atlastan bir dokunuş yansıdı ruhuma...
Fırçanız hiç acıtmadı canımı...
biraz daha vurun ustam,
insanlık adına!
Ruhunuz
ruhumun efendisi...
Söyleyin,
hele bir deyin:
Onlar mı yarattı sizi,
yoksa siz mi kadınları
Tanrı huzurunda...
***
Editör Bilgi Şakar
